Natuurlijk. Een hekkensluiter die tegen de sterke nummer drie in de competitie speelt, stelt zijn verwachtingen bij. Neemt niet weg dat die blijft rekenen op scheidsrechters die objectief situaties beoordelen, óók ten aanzien van de verliezende partij. Nee. Met andere scheidsrechters hadden de Tigers van het toekomstteam het afgelopen zondagavond ook niet gered. Maar daar gaat het niet om. Straffen zijn terecht of onterecht. En daar gaat het hier wél om.
Verslag | Lewis Daniels
Het toekomstteam van de Tigers haalde nog geen overwinningen, maar was stijgende. Dramatische verliezen als 0-7 tegen Nijmegen behoorden tot het verleden. De wedstrijd tegen Groningen en de Smoke Eaters afgelopen december werden met nog maar één punt verschil verloren. Die tegen Den Bosch begin dit jaar ook, maar daar was overtime voor nodig.
Vanaf de eerste divisie kent een ijshockeywedstrijd geen gelijk spel. Als de drie periodes van elk twintig minuten geen winnaar aanwijst, wordt het spel verlengd met overtime. De eerste goal in deze tijd beslist dan de wedstrijd.
De toestand van het Amsterdams toekomstteam is hoopvol en frustrerend tegelijk. Na alle tegenslagen in het begin en vervolgens met beperkte schade verliezen wordt de behoefte aan eindelijk een overwinning vanzelfsprekend steeds groter. Het moet ook mogelijk zijn. De kwaliteit is er wel degelijk en de spelers weten elkaar beter te vinden. Het dan opnemen tegen sterke tegenstanders als de Eindhoven Kemphanen maakt de situatie er niet makkelijker op, maar afgelopen zondagavond leek dat aanvankelijk geen probleem. Integendeel, al na tweeëntwintig seconden schoot Milo Boot met hulp van Mick Vastenhouw raak, 1-0. Een mooiere opening van de eerste thuiswedstrijd in 2019 kan je niet hebben. Net geen tien minuten later was het weer prijs door Jim Vorster en een assist van Rafi Ilksoi. 2-0. Even leek het of al het harde werk en de tomeloze inzet van de afgelopen maanden alsnog werd beloond. Even scheen de zon. Toen werd het slecht weer dat langzaam, maar tergend zeker veranderde in noodweer en de weermannen (lees: scheidsrechters) hadden daar maar slecht zicht op.
Het in het begin wellicht toch wat overweldigde Eindhoven herpakte zich na tien minuten en kreeg meer vat op het spel van Amsterdam. Ook werden de zwakke plekken van de tegenstander gevonden. Ondanks dat de Tigers sterke momenten hadden was het positiespel niet altijd optimaal, een probleem dat het team al langer plaagt. De Kemphanen vonden tijdens een powerplay hun eerste moment in de vijftiende minuut: 2-1. Tot zover nog geen zorgen, een tegengoal breekt de wedstrijd open, verscherpt aandacht. Nog geen halve minuut later verandert de situatie drastischer, 2-2. Met angstaanjagend groot gemak. Dan is het weer raak. En weer. Nog een keer. Ineens is het zomaar 2-5.
Het wordt nog veel erger. In de tweede periode zijn het de Kemphanen die als eerste de weg naar het goal vinden: 2-6. Ruim tien minuten later is het al 2-8. Anders gezegd: sinds de eerste goal van Eindhoven wordt er gemiddeld iedere tweeënhalve minuut gescoord door de Kemphanen. Wat gebeurt hier? Is dit een tactiek van de vijand laten komen, omcirkelen en dan toeslaan? Rusland spon er garen bij in de Tweede Wereldoorlog. Het moet gezegd, Eindhoven speelde subliem, maar een team bestaat uit vijf man en niet uit vijf man en autoriteiten die helpen de tegenstander nog zwaarder te straffen dan de Kemphanen al doen. Een greep uit de reeks straffen die de Tigers werden opgelegd. Michael van den Ende mocht tien minuten niet meedoen wegens onsportief gedrag, hij schold op een tegenspeler die hem dusdanig bezeerde dat hij niet meteen kon opstaan. Niet chique, maar geen bijzonderheid op het veld. De tegenpartij sprak ook niet de hele avond met twee woorden. Voor die tijd, nog in de eerste periode, was Mick Vastenhouw al tien minuten uit het veld gehaald wegens het beledigen van de scheidsrechter. Kanttekening: protesteren is meestal niet complimenteus, maar evenmin per definitie beledigend. Het is maar wat je wilt horen. Precies. Zeker, de scheidsrechters doen ook maar hun werk. Maar de sporters evengoed. Waar gehakt wordt vallen spaanders. Het is de taak van neutrale tussenpersonen (dat zijn scheidsrechters voor wie het in dit verhaal nog gelooft) daar rekening mee te houden.
Wat goals betreft was de avond al lang opgehouden voor de Tigers. De ‘straffenslag’ daarentegen hield nog fiks aan. De hoofdprijzen werden in de derde periode uitgedeeld. Hoofddeelnemer was de al eerder aangepakte c.q. benadeelde (aan u de keus) Michael van den Ende. Vijfentwintig minuten voor het beledigen van een scheidsrechter en nog een keer twintig en vijf minuten voor charging, dat is het nemen van drie of meer stappen of springen voor het checken (fysiek contact maken om de puck in bezit te krijgen) van een tegenstander. Inderdaad. Van den Ende staat twee wedstrijden niet op het ijs. Er viel een bonus om het dramafeestje af te sluiten, Zeb van Duin kreeg bij het eindsignaal een poedelprijs van twintig minuten voor het beledigen van een lichtgeraakte scheidsrechter. Hij keert de volgende wedstrijd wel terug. Ondertussen had Eindhoven lekker aan de weg getimmerd. Ze gingen met 2-16 terug naar het zuiden. Tijgers zijn veerkrachtig, het toekomstteam van Amsterdam is dat ook. Ze strijden zondag 20 januari weer in Den Haag en verschijnen zondagavond 27 januari opnieuw in de Jaap Edenhal en zien dan de Dordrecht Lions.
Met dank aan Ellen Graaff Hermann
