Risicojongeren veroorzaken soms overlast, maar daar hebben ze dan zelf niet eens erg in. Eric Parmanand is ambulant jongerenwerker bij de Stichting Hulppost Indische en Dapperbuurt. Hij helpt de jongeren met het oplossen van hun problemen en probeert ze een perspectief te bieden om iets van hun leven te maken.
Tekst Rose Bartholomé | Foto Frank Schoevaart | Dwars
Voor wie werken wij en hoe gaan wij te werk? Dat vroeg jongerenwerker Eric Parmanand 25 jaar geleden al aan zijn werkgever Stichting Welzijn Zeeburg. Een antwoord bleef uit. ‘Toen hebben we de boel een maand lang bezet. Dat konden wij zo lang volhouden omdat de politie eigenlijk blij met ons was. Wij waren iedere avond open voor de jongeren. Uiteindelijk hebben wij de bezetting moeten opgeven. Wij hebben de sleutels teruggegeven en alles netjes achtergelaten. Het statement was gemaakt.’
Parmanand wil de jongeren als uitgangspunt nemen en dat heeft hij nooit losgelaten. ‘Deze jongeren zien geen heil in de zoveelste welzijnswerker of overheidsdienaar die meer geïnteresseerd is in het terugdringen van de overlast en in zijn eigen loopbaan dan in de jongeren zelf.’
Inzicht
Behalve professional is hij ook ervaringsdeskundige. ‘Ik heb vroeger wel vaker een scheve schaats gereden. Ik raakte op het verkeerde spoor. Ik heb verkeerde afslagen genomen in mijn leven. Mijn levensmotto was: ‘wie niet steelt of erft, blijft werken tot ie sterft’. Gelukkig kwam ik de goede mensen tegen en kreeg ik de kans om een opleiding te volgen. Ik deed werk waar ik goed in was: Jongeren begeleiden die de goede afslagen ook niet direct zien.’
Het belangrijkste onderdeel van zijn aanpak is het opbouwen van vertrouwen. Parmanand: ‘Die kids willen eerst weten wie je bent, wat je doet en waar je voor staat. Doordat ik zelf uit zo’n leven kom, weet ik wat zij meemaken, ik heb hun problemen zelf ervaren. Dat heeft mij veel levenswijsheid gebracht, zeker toen ik door mijn opleiding ook meer inzicht kreeg in socialisatie en maatschappelijke structuren.’
Primitief op eiland
Contact opbouwen met de jongeren gaat heel langzaam. Praatje maken, sigaretje roken, elkaar informeel leren kennen. Wij betrekken ook actief buurtbewoners bij het voorkomen van overlast.
Het leggen en vasthouden van deze contacten vergt veel tijd. Het is geen baan met een kantoor en de bijbehorende tijden. Tot 2000 had de Stichting Indische Hulppost Indische en Dapperbuurt ofwel SHID één locatie. Maar die locatie is afgebrand en Parmanand werkt volledig ambulant. De straat, een bus en een boot zijn nu zijn basis. Hij onderneemt met de jongeren activiteiten die gericht zijn op het opdoen van positieve en leerzame ervaringen. Zij varen met de boot naar her en der of gaan een paar dagen primitief kamperen op een eiland in het Markermeer. ‘Daar heb je helemaal niks behalve natuur. Dat stelt nieuwe eisen aan de jongens. Ze kunnen niet weglopen en de gemakkelijkste weg kiezen.’
Opleiding
Parmanand brengt mij in contact met de 25-jarige Dervis. Hij werkte al jong op Jeugdland als vrijwilliger bij de verzorging van de dieren. Het leek dan ook logisch dat hij op dat gebied een opleiding ging volgen. Dat bleek echter geen slimme keuze te zijn omdat op dat gebied nauwelijks werk te vinden was. Hij kwam in de problemen. Dervis: ‘Ik kan altijd bij Eric terecht voor hulp en advies.’
Inmiddels heeft Dervis een relatie en wil een opleiding in de ICT gaan volgen. Hij heeft zijn straf uitgezeten, maar omdat hij de schadevergoeding niet kan betalen, moet hij waarschijnlijk opnieuw de gevangenis in. Jammer genoeg kan hij daardoor niet meteen met een opleiding beginnen.
Check stichtinghulppostindischeendapperbuurt.nl | 06 2284 5729
