38 Het nieuwe boekenseizoen staat met ronkende motor voor de winkeldeur, maar ik wil er nog niet aan. Ik heb al wel dingen gelezen die net verschenen zijn of dat binnenkort zullen doen, maar ik heb nog geen zin in najaar, ik wil liever nog even blijven hangen in de zomer. En dus grijp ik terug naar een boek dat ik deze zomer las. Van een auteur die mijn steun niet nodig heeft, maar mijn sympathie is er niet minder om.
David Sedaris is een grootheid, hij reist de hele wereld over en verkoopt idioot veel boeken. Overal staan de mensen in de rij voor zijn theatershows, uren staan ze in de rij voor een handtekening. Een literaire popster.
Zijn eerste bundels las ik gretig, ik zag hem eens in Carré, maar op een gegeven moment kwam het punt dat hij me niet meer ‘nodig’ had en verslapte mijn aandacht. Ik heb dus een paar boeken gemist, maar oude liefde roest niet: in Calypso doet hij alles wat hij in zijn eerdere boeken ook al deed, en ik liet me weer helemaal inpakken.
Wat doet ie dan, vraagt u zich misschien af? Sedaris vertelt over zijn leven, over zijn geliefde, over de vele huizen die hij bezit en vooral, ja, vooral over zijn familie. Zijn ouders, broer en zussen, die heerlijke zussen, over wie hij niet uitgepraat raakt. Ik ben te lui om op te zoeken hoeveel boeken Sedaris al op zijn naam heeft staan, maar volgens mij gaan ze vrijwel allemaal over zijn familie en je mag hopen dat die familie een graantje meepikt van zijn roem en rijkdom (ze mogen in elk geval regelmatig mee op vakantie in een van zijn huizen aan de kust, ervan uitgaande dat de verhalen in Calypso op waarheid berusten), want zijn familie is een mer à boire, hemeltjelief, wat een onuitputtelijke bron van inspiratie.
Sedaris is übergrappig, spaart zichzelf niet en ja, hij is een van de weinige auteurs die mij heel vaak laat lachen, niet alleen gniffelen, maar echt lachen. Tot zover was het thuiskomen. Maar er klonk in deze bundel ook een serieuzere toon: het overlijden van zijn zusje, het alcoholisme van zijn moeder. Plots laat Sedaris ruimte voor reflectie en ontroering. Het beeld van zijn moeder dat je als lezer tot dan toe had (de kinderen adoreerden haar en wilden niets liever dan bij haar zijn) gaat compleet op z’n kop als hij zich afvraagt waarom geen van de kinderen ooit iets heeft gezegd over haar drankmisbruik, haar onuitstaanbare gedrag, waarom iedereen altijd de andere kant uit is blijven kijken, ook in dit hechte gezin? Ik vond het zeldzaam aangrijpend. Misschien juist omdat je je bij al zijn verhalen verheugd in de handen wrijft: vertel nog eens een goeie anekdote David, laat me nog eens lachen!
Kortom: Sedaris heeft de lach nog steeds aan zijn kont hangen, maar bewijst met Calypso dat hij meer kan. Ik blijf fan.
_____
Calypso is geschreven door David Sedaris
vertaald door Tjadine Stheeman
Verschenen bij uitgeverij Lebowski
Edith Vroon is boekverkoper bij Linnaeus Boekhandel, Middenweg 29
