Ik mis de mannen en die ene vrouw op het kruispunt van de Molukkenstraat en de Insulindeweg. Het waren er zes of zeven in geeloranje fluorescerende pakken. Eén in het middelpunt met een fluitje in zijn mond, de anderen in een kring eromheen. Het is een dinsdagochtend in januari – nat, grijs en kaal, nog lang geen lente – en ik druk op het knopje voor het stoplicht.
Het nieuwe knopje blinkt, net als de zwarte en witte strepen op de gloednieuwe verkeerslichtpaal. Ik kijk naar het verkeersbordmannetje op de gele sticker op het stoplicht. Alsof we zonder die verklarende tekening ons geen raad zouden weten wat te doen met die paal en die knop. Het pictogram heeft iets ouderwets – is het de kleur geel, het type fiets? Of de manier waarop het mannetje met zijn priemende vinger naar het knopje wijst? Het licht blijft rood.
In november maakten de verkeersregelaars van oversteken een avontuurlijk schouwspel. De armgebaren in het felle geel, de vloeiende bewegingen van de stromen fietsers, de lijnen van de rijen auto’s. Wij wachtende fietsers waren het publiek van een voorstelling van bewegingstheater met muziek van het verkeersfluitje. Ik stelde me voor dat er kaartjes te koop zouden zijn voor deze vorm van locatietheater. Eerste rang zouden de plaatsen zijn op de balkons van de hoekappartementen. Een vijfsterrenrecensie zou verschijnen in de krant met lof voor de intrigerende en sterke choreografie.
Efficiënt was het oversteken zonder de verkeerslichten misschien niet. Je moest iets langer wachten tot je aan de overkant kwam. Er was wel eens een onduidelijkheid – dan loste de verkeersregelaar met een snor dat op met een grapje en een glimlach. Er was wel eens een inschattingsfout en dan klonk er aandoenlijk getoeter uit de Molukkenstraat.
Als een paar drukknopjes, wat sensoren, verkeerslichten en een computerprogramma het werk kunnen overnemen van zeven mensen, is de keuze duidelijk. Steeds vaker kom ik in situaties waarin ik terugverlang naar de gebrekkige mens die je aankijkt en je een fijne dag wenst, die van oversteken theater kan maken – ook al voert een apparaat of machine, een digitaal formulier of een app, de handeling sneller en handiger uit.
En de knopjes bij het stoplicht? Het verhaal ging altijd al dat het placebo-knopjes waren die je het idee geven het wachten te verkorten. Als straks alle verkeerslichten slim zijn met de data van mobiele telefoons en hulp van de cloud zal het placebo-effect niet meer werken. Het licht springt op een nieuwe kleur groen en met even veel haast als de andere fietsers vervolg ik mijn tocht. Een stoplichtknopje indrukken heeft al iets van oude tijden.
Reageren? Dat kan via [email protected]
[…] in Dwars door de buurt, februari […]