In mijn souterrain, onder de buitentrap die naar mijn voordeur leidt, heb ik een bergruimte die ik het werkhok noem. Het is een opslagruimte van zo’n twee bij twee meter waar ik onder andere mijn tuingereedschap, klusmateriaal, kerstspullen en kantoorvoorraad bewaar. Toen ik hier kwam wonen heeft mijn broer er een werkbank ingemaakt, zodat deze plek ook gebruikt wordt om schoenen te poetsen en sporadisch een meubelstuk te schilderen.
Opruimspecialist Linda Groen is professional organizer en auteur van de boeken Wat een bende! | Professional organizing, je leven op orde | Opgebrand en uitgeblust
Ik heb de gewoonte om het werkhok twee keer per jaar leeg te ruimen, schoon te maken en weer in te ruimen. Logisch, zul je misschien denken, want ik ben De Opruimspecialist. Dat is niet de enige reden. De voornaamste reden is dat de muur grenzend aan het buurpand langzaam verpulvert. Met andere woorden: de muur laat stukje bij beetje los, wat resulteert in een laag gruis op de grond. Elke maand de vloer zuigen is onpraktisch, omdat er allerlei spullen op de vloer staan, zoals een ladder, wasrekken, een gereedschapskist, een hark, een bezem, een schoffel. Het is dus pure noodzaak om de ruimte periodiek leeg te halen om alle muurresten op te kunnen ruimen.
Bijkomend voordeel van deze halfjaarlijkse schoonmaak is dat ik alle dingen door mijn handen laat gaan. En dat is in het werkhok regelmatig nodig, want het is zo’n plek waar je even snel iets neerlegt. Denk bijvoorbeeld aan een doos van de net gekochte printer. De doos kan nog niet meteen weggegooid worden, want als er iets met de printer is, moet het ding terug in de doos naar de leverancier. In het werkhok verzamel ik het chemisch afval en de kapotte elektrische apparaten die naar de stadsdeelwerf gebracht moeten worden. Ook is hier een hoekje gereserveerd voor de spullen die ik gedurende het jaar in mijn huis tegenkom en die naar de kringloopwinkel kunnen. In de weken voor Sinterklaas bewaar ik hier allerlei verpakkingsmateriaal dat ik mogelijk kan gebruiken voor een surprise. Zo’n hok groeit dus langzaam, maar gestaag dicht en wekt uiteindelijk irritatie op, omdat ik er niet goed meer bij of in kan.
Dit punt had ik dus vorige maand bereikt. Dat stoort me dan een tijd, maar dat kan ik dan weer loslaten zodra de deur dichtgaat. Toen ik bedacht dat ik de doos van de printer nu wel weg kon gooien, want het ding werkt prima, bedacht ik me dat ik al heel wat dozen had opgespaard voor het Sinterklaasfeest. Ook stond er een doos vol spullen voor de kringloopwinkel en een bak vol kleine huishoudelijke apparaten en lege spuitbussen. Zaterdag heb ik de spullen naar de kringloopwinkel gebracht en zondag heb ik het hok leeggehaald, schoongemaakt en weer ingericht. Ik heb afscheid genomen van drie sta-in-de-wegs die ik elk jaar terugzet en verder niet gebruik. Ik heb wat spullen weggegooid en ik heb alle bruikbare dozen in elkaar gestopt en met mijzelf afgesproken dat ze tot 6 december mogen blijven staan om te gebruiken voor Sint-surprises. Daarna gaan ze onherroepelijk de afvalcontainer in.
Waarom vermoei ik jullie met dit verhaal? Omdat ik verbaasd was over het voldane gevoel dat ik had toen het werkhok schoon en toegankelijk was. Heerlijk! Daar doe ik het voor. Ik heb weer zicht op mijn spullen. Ik heb meteen de buurman gewaarschuwd dat we de volgende keer samen het werkhok gaan uitruimen, want gezien de hoeveelheid gruis die op de vloer lag, delen we binnenkort de ruimte!
