‘In onze kerk draait het om warmte en saamhorigheid.’ Daarop wil Mieke van Westerloo de nadruk leggen. Zij beheert de Oosterparkkerk die gebouwd werd als doopsgezinde kerk in 1904. Sinds midden jaren zeventig is het gebouw van de gereformeerde kerk (vrijgemaakt). Het kleine gebouw ligt naast het park en grenst bijna aan het OLVG.
Tekst Mirjam Ringers | Foto Frank Schoevaert
Levens-
beschouwingen
in Oost
De kerkleden komen vanuit heel Amsterdam en omgeving naar de Oosterparkkerk. Toch is de band met Oost heel sterk. Op kerstavond verzorgt de kerk samen met de Muiderkerk het lichtjespad in het Oosterpark. Een spoor van lichtjes leidt dan naar een kerststal en koek en zopie. Daarna wordt het kerstverhaal voorgelezen en is er vanaf half tien een nachtdienst. ‘We willen iets voor de buurt betekenen,’ vertelt Mieke van Westerloo. ‘Daarom organiseren we ook eens per twee of drie maanden een maaltijd voor klanten van de Voedselbank. Het is altijd heel gezellig. De kinderen doen spelletjes en de volwassenen praten gezellig met elkaar. Mensen maken thuis het eten klaar.’
Dienstbaarheid
De keuken is nog te klein om samen te koken. Het gebouw is een zaalkerk met dakruiter, inwendig gemoderniseerd voor de tegenwoordige kerkdiensten. Gelukkig zijn er nog de originele gebrandschilderde ramen zoals in veel kerkgebouwen in ons stadsdeel. Op zondagochtend is er tijdens de dienst altijd een collecte voor een goed doel. Als een gemeentelid een link met een organisatie heeft, vertelt die daarover. Jongeren uit de kerk gaan in de zomervakantie vaak aan de slag in een arm land waarvoor ze zelf het geld bij elkaar halen. ‘Zo laten we zien wat en wie God is,’ staat op de toegankelijke website van deze kerk. Dienstbaarheid staat centraal, zeker voor de vele jongeren die deel uitmaken van deze kerkgemeente. Mieke geeft toe dat het voor de Amsterdammers soms anders ligt dan voor mensen uit de provincie. Ze neemt het voorbeeld van homoseksualiteit. Amsterdammers vinden dat geen probleem, maar kerkleden van elders vaak wel.
Ongelukken en ellende
Mieke van Westerloo is oprecht gelovig. ‘Ik denk dat God bestaat en dat Jezus met je meeleeft. Ik heb heel bijzondere dingen meegemaakt, die niet te verklaren zijn.’ Ze gelooft dat bidden helpt, dat er wonderen kunnen gebeuren, maar ze is realistisch genoeg om te zeggen, dat ongelukken en ellende nu eenmaal bij het leven horen. Helaas ontstaat die ellende vaak wel door mensen. Ze is niet kerkelijk opgevoed. Twaalf jaar geleden is ze gedoopt en heeft ze belijdenis gedaan. Ze vindt het jammer dat ze niet meer achtergrond heeft. Gelukkig biedt deze kerkgemeenschap kringen waarin de Bijbel wordt bestudeerd. In kleine groepen komen mensen dan bij elkaar thuis om de Bijbel te lezen en uit te leggen. En samen te koken en te eten, dat is ook belangrijk. Van Westerloo: ‘Samen zijn, ook samen zingen, geeft zo’n band. De saamhorigheid die je voelt omdat je allemaal hetzelfde gelooft…. Dat heb ik voorheen nooit zo ervaren en dat wil ik niet meer kwijt.’ Ik denk dat haar verlangen uitstijgt boven het persoonlijke. Het wordt steeds belangrijker om samen als kerk er voor de ander te zijn. In het verhaal van Mieke komt het steeds weer terug: warmte en saamhorigheid, daar draait het om. In deze kerk is de nadruk minder op de geloofsleer en de dogma’s komen te liggen. Dat betekent niet dat die niet meer belangrijk zijn, maar wel dat er iets anders voor in de plaats is gekomen.
