De plotselinge euthanasie van de twee zussen. Het was een mededeling die uit het niets kwam, gedaan door iemand in uniform toen ik hun woonoord passeerde. Het heeft me verrast. Dat zag ik niet aankomen.
Al jaren bezocht ze geregeld ze en ze waren altijd vrolijk en levendig. Ze genoten van hun leven dat zich volgens vaste patronen afspeelde. En nu opeens zijn ze er niet meer. Even lekker bij ze langswandelen zit er niet meer in. Ik zal ze missen.
En ik ben zeker niet de enige. Er valt zo weer een vast ankerpunt in mijn bestaan weg. Mogen de zussen rusten in vrede.
Ik heb het hier over de euthanasie op de laatste twee wilde Afrikaanse honden in de Artis, die ik met veel genoegen mocht bezoeken en die troost boden mijn droevig en uitzichtloos bestaan.
Ik hoop dat er een nieuwe roedel van deze prachtige dieren naar deze dierentuin zal komen, maar ik vrees het ergste want hun verblijf wordt inmiddels bevolkt door een paar stomme kraanvogels. En het beleid van Artis om steeds minder dieren te huisvesten en dan ook nog op een wijze dat ze nauwelijks te zien zijn.
Het zal wel een teken van die afschuwelijke moderne tijd zijn, waar ik meer en meer moeite me krijg. Ik ween in stilte om dit alles
en het is maar dat U het weet.
