13 Dankzij Het wolfgetal van Laura van der Haar ben ik de afgelopen week even mee terug genomen naar mijn eigen pubertijd in de jaren negentig. Palladiums, wijde broeken en buiktruitjes, Tony Braxton en de eerste house eindeloos op repeat en urenlang hangen op bankjes met vrienden. Het is een ijzersterk debuut waar ondanks een onheilspellend plot vooral de taal voor een continue spanning zorgt.
Een tienervriendschap staat centraal in Het Wolfgetal. Het is eind jaren negentig en de ik-figuur en haar beste vriendin Vikki groeien op in een kleine voorstad. Tijdens de overgang van basisschoolleerling naar brugpieper naar hardcore puber ontdekken ze de wereld en zichzelf. Ze gaan steeds verder in grenzen verleggen. Met één constante: ze hebben altijd elkaar nog om op terug te vallen.
Op het eerste gezicht lijkt het een normale vriendschap; samen kikkerdril bestuderen, bij elkaar logeren en over jongens fantaseren. Maar in hoeverre is het gezond als zo’n vriendschap álles voor je betekent? Of is dat gewoon een dramatische uitspraak van een puber?
Van der Haar beschrijft de belevenissen van de twee meiden onwijs realistisch. Soms zo erg, dat je bijna het boek wilt wegleggen. Omdat je gruwelt van hoe pissebedden worden uitgeknepen of omdat je nekharen overeind gaan staan wanneer er een naald onder een duimnagel wordt geschraapt. Of uit schaamte voor het eerste gestuntel met drank en piemels. Je wordt door het beschouwende karakter van de hoofdpersoon zo het boek ingetrokken dat je alles meebeleeft.
Daarnaast zitten er ook pareltjes van vergelijkingen en zinnen in Het wolfgetal. Een stem die “omhoog schiet als limo door een rietje” of een arm die naar beneden “kwakt als nat afbakstokbrood.” Geen wonder dat Laura van der Haar al eerder het NK Poetry Slam won. Zelfs de boosheid en onmacht van een tienermeisje weet ze poëtisch ter verwoorden: “Beneden langs de dijk lijken de bomen wel gek. Hun wortels grijpen omlaag om daar de berm bijeen te houden, maar bovengronds proberen die bomen weer zo stil mogelijk te doen. Soms mag ik ze echt niet, bomen. Zo staan of er niks aan de hand is.”
Wie dus zin heeft in een goed debuut moet Laura van der Haar gaan lezen. Klamp je vast aan haar sterke schrijfstijl, geniet van haar humor en gevatheid en ga zo op een ‘trip down memory lane’.
_____
Het wolfgetal is geschreven door Laura van der Haar
en is uitgegeven door Uitgeverij Podium
Yvette Slotema is boekverkoper bij Athenaeum Roeterseiland
