Liedje de Rooij’s fascinatie voor kleuren

Als kind kreeg Liedje de Rooij niet zoveel mee wat creativiteit en kunst betreft, althans zo heeft ze dat ervaren. Toen ze ouder was, ging ze regelmatig met haar oudere broer naar het Stedelijk, waar ze gefascineerd raakte door de schilderijen. Schilderen, dat wilde ze ook!

Tekst Lida Geers | Foto’s Lida Geers en Liedje de Rooij | IJopener

Als Liedje, nu 74, over haar jeugd nadenkt, kan ze zich niet herinneren dat ze vaak tekende. ‘Ja, ik tekende misschien wel, maar daar is niets van bewaard gebleven. Ik weet wel dat ik gefascineerd was door kleuren. Als wij op vakantie waren in Hilversum kreeg ik van mijn moeder altijd gekleurde lapjes, die ik daar op de markt zelf mocht uitzoeken. Daar knipte ik dan poppetjes van. Heerlijk! Maar dat is wel het enige wat ik me kan herinneren.’

‘Ik start meestal met een abstract schilderij’

Liedje groeide op in de Pijp. In haar familie stond kunstzinnigheid niet hoog in het vaandel. Het was dus heel bijzonder dat ze door haar vijf jaar oudere broer werd meegenomen naar het Stedelijk Museum. De culturele bagage van huis uit was weinig, maar soms kwam ze toch in aanraking met kunst. Op het internaat, waar zij op haar dertiende naartoe werd gestuurd, leerde ze veel over gedichten. Door een meisje uit de klas dat piano speelde ging ze op zangles. Zoals ze zelf zegt: ‘Ik heb overal wat van geplukt en gepakt, zodra het zich aandiende.’ Om leren gaf ze niet veel, daarom ging ze al vrij snel werken en kwam als kindermeisje terecht in een gezin met vier jonge kinderen. Na een jaar vond haar werkgeefster dat ze te slim was voor dit werk en dat zij moest studeren. Zij gaf haar een duwtje in de goede richting. Liedje ging werken en studeren in het Medisch Orthopedagogisch Centrum ’t Kabouterhuis en kon daarna doorstromen naar een verpleegkundige opleiding.

Therapeutische waarde
Op haar drieëntwintigste kwam alles voor haar samen en is zij begonnen met schilderen. Naast schilderen, dat zij steeds is blijven doen, werkte Liedje als verpleegkundige en was later werkzaam in de kinderpsychiatrie (autisten) en de maatschappelijke gezondheidszorg. Haar werkzame leven werd afgebroken door een ziekte waardoor zij tijdelijk arbeidsongeschikt werd. Toen heeft zij definitief gekozen voor het schilderen.

Doordat zij vaak contact had met mensen die problemen hadden, dacht zij na over de therapeutische waarde van schilderen. In 2000 zag zij een advertentie voor de opleiding ‘Creatieve en expressietherapie’. Die heeft ze gevolgd en in twee jaar afgerond. Omdat én schilderen én therapie geven niet meer in haar appartement in Diemen paste, is ze op zoek gegaan naar een atelier. Dat vond ze op de Zeeburgerdijk. Die ruimte huurt ze nu alweer tien jaar van de Vereniging Ons Suriname.  Ze geeft er schilderles aan een groepje mensen en doet als therapeut individuele sessies met cliënten die aan hun probleem willen werken. De therapie bestaat uit een gesprek, schilderen, of iets anders dat bij de behoeften aansluit. Liedje vindt het heerlijk als ze op deze manier mensen kan helpen.

Alles gaat vanzelf
Als Liedje begint met schilderen, heeft ze geen vooropgezet doel. ‘Ik begin gewoon en start eigenlijk altijd met het idee dat het iets abstracts gaat worden. Ik hou erg van felle kleuren en vooral van blauw, dat is de kleur waar ik heel vaak mee werk. Toch hoop ik dat ik in een fase kom waarin ik meer zachte kleuren ga gebruiken. Op dit moment nog niet, maar hopelijk komt het wel. Het grappige is dat als ik eenmaal aan het schilderen ben alles vanzelf gaat. Ik laat me leiden door wat er gebeurt. Als ik na een tijdje een beetje uit ‘ge-abstract’ ben, sluipt er altijd iets figuratiefs in. Dan hoef ik eigenlijk maar op een paar plekken een andere kleur aan te brengen en dan staan er ineens een paar mensen. Heel bijzonder!’

Liedje is begonnen met schilderingen over de natuur. ‘Natuur is er altijd, en blijft, deze liefde moet zich uiten.’ Inmiddels schildert ze naast natuur van alles zoals abstract, maar ook, gewoon mensen. Ze is het meest in haar element als ze ‘een beetje ruig kan werken’, met véél verf en een plamuurmes, oude bankpasjes, of gewoon met lappen in plaats van penselen.

Na dertig solo-exposities besloot ze niet zo vaak meer te exposeren. Het is wat haar betreft ook niet meer zo nodig om steeds nieuwe doeken te maken. ‘Ik gebruik op dit moment vaak oude abstracte schilderijen, waarover ik dan opnieuw schilder en ze transformeer in een nieuwe vorm. Dat inspireert mij niet alleen, het geeft me ook een goed gevoel omdat ik weet: er staan nog een aantal oude schilderijen te wachten op een nieuw jasje.’

Check www.liedjederooij.nl