Illustrator en vormgever in eigen dienst én organisator
Wie wel eens een Dwars door de buurt heeft gezien, kent het werk van John Prop. De kenmerkende tekening op de voorpagina is van zijn hand. John is illustrator en vormgever, hij woont al jaren in de buurt krijgt de meeste voldoening van het werk waarin hij zijn maatschappelijke betrokkenheid kan uiten.
Tekst Martien van Oorsouw | Foto Loes Diephuis
De helft van zijn tijd besteedt John aan de Stichting Polderlicht. Hij vormt met Loes Diephuis het uitvoerend duo van die stichting. ‘Polderlicht organiseert kunstprojecten in de openbare ruimte. We begonnen in 2001 met een licht- en geluidskunstfestival in het Polderweggebied. (Het huidige Oostpoort, red.) Vandaar de naam.’ De stichting zorgt ook voor de tweemaandelijkse exposities in Etalagegalerie Inkijk, in drie leegstaande panden in de metrostations Wibautstraat, Weesperplein en Waterlooplein. Door de aanstaande verbouwing van de metrostations komt dat project na 18 jaar tot een einde. De Stichting Polderlicht opent in het CBK op 8 september Ontroerwoud, een ruimtevullende installatie van Wim Vonk met daaromheen optredens van dansers, dichters en muzikanten.
De andere helft van zijn tijd is hij illustrator en vormgever in eigen dienst. Een vrolijk spottende tekening over een activiteit in de buurt, een mild satirische tekening over een wethouder, een collage, een boze tekening soms over een landelijke actualiteit; John draait zijn hand er niet voor om. Dan gaat het alleen maar om tekeningen die hij voor de voorpagina van Dwars heeft gemaakt. Hij heeft een grafische stijl, een heldere manier van tekenen gebaseerd op de klare lijn, zonder al te veel poespas. Hij ontmoet veel kunstenaars, toch wil hij zijn werk geen kunst noemen. ‘Virtuositeit interesseert me niet. De tekening moet duidelijk zijn, communicatie staat voorop.’
Hij heeft natuurlijk meer werk gemaakt dan de Dwarstekeningen. Misschien wel het bekendste werk van zijn hand in de buurt is de Chinese muur in de Wibautstraat. ‘Daar word ik nog steeds op aangesproken.’
De Chinese muur in de Wibautstraat.
Hoewel hij ook op de computer werkt, gaat zijn voorkeur uit naar het oude handwerk: tekenen, beletteren, ramen en wanden beschilderen. ‘Ik heb veel werk gemaakt voor instellingen die werken vanuit een maatschappelijke betrokkenheid, zoals het stadsdeel en de gemeentereiniging, en voor kleine middenstanders die in de buurt geworteld zijn. Daar haal ik het meeste plezier uit. Met grote bedrijven heb ik niet zo veel. Je stopt toch een stukje van jezelf in het werk, hoe je je voelt op dat moment. Als je geen gevoel bij de opdrachtgever hebt, wordt het niks. Ik kan bij ouder werk goed zien hoe ik me voelde toen ik het maakte.’
‘Om goed te kunnen communiceren, moet je je opdrachtgever en zijn omgeving kennen. Als ik voor de gemeentereiniging een aantal tekeningen maak, moet ik kennis met hun werkwijze. Daardoor leer je je buurt kennen en het komt de tekening ten goede. Persoonlijk contact is geen voorwaarde, maar wel belangrijk: het maakt het makkelijker iets goeds te maken.’
In de 25 jaar dat hij in de buurt woont, heeft hij de buurt zien veranderen. Veel plekken hebben hun oorspronkelijke charme verloren, de rafelrandjes zijn weg. ‘Als ik vroeger aankwam op het Muiderpoortstation, had dat een anarchistische, verwaaide sfeer. De ‘alles kan’ sfeer verdwijnt, we moeten oppassen dat we niet in een monocultuur eindigen.’
Ondanks dat is Oost nog steeds een geweldige plek om te wonen. Kleine winkeltjes schieten op in elke ruimte die vrijkomt. ‘Je ziet een energie die meer gebaseerd lijkt op liefde voor het vak, dan op economisch realisme. Die energie ken ik heel goed uit de culturele wereld.’
Dat hij met de fiets in 20 minuten in de polder zit is een genot. Hij is erg verkikkerd op het Mondriaanlandschap met de rechte sloten en paden. ‘Een duik in het IJsselmeer is ook niet te versmaden.
