Ooit kwam de fanfare regelmatig door de straat, de majorettes voorop, parmantig marcherend in hun pakjes, zwaaiend met hun batons. Menig meisje droomde er van één van hen te worden. Waar zijn ze gebleven? Nou, dichterbij dan je denkt, want in Oost oefenen The River Girls nog elke week hun pasjes als van ouds.
Door Melissa Plomp | Beeld Eddy Ellert en Petra Seel
Tegenwoordig ken je de majorettes hooguit van de intocht van Sinterklaas. De groep majorettes die elke week oefent in een school in Oost, is dan ook niet zo heel groot. Maar enthousiast zijn ze wel. Vandaag zijn ze er niet alle twaalf – het is meivakantie -, toch zijn zeven meiden speciaal voor Dwars gekomen om te trainen.
Verrhuisd naar Oost
Onlangs hebben ze nog opgetreden op het Bredewegfestival, dat doen ze al bijna 30 jaar. De oorsprong van The River Girls ligt, de naam verraadt het al, in de Rivierenbuurt, waar de vader van trainster Petra Seel de majorettevereniging in 1976 oprichtte. Toen Petra naar de Watergraafsmeer verhuisde, verhuisde de vereniging deels mee. Ze trainen nu één keer in de week in Zuid en één keer in Oost.
Trakteren op koek
De majorette, het muziekkorps, het is altijd een familiegebeuren geweest. Zo ook bij Petra: zij traint de majorettes, waaronder haar twee dochters, maar ze spelen ook in het muziekkorps, evenals haar man, zoon en schoonkinderen. ‘Dat is dan ook gelijk het probleem van de leegloop bij dit soort verenigingen,’ vertelt haar man Frank, die jachthoorn speelt, ‘als er iemand om wat voor reden dan ook vertrekt, gaan er meestal gelijk een paar gezinsleden mee.’ En nieuwe leden zijn moeilijk te krijgen. Petra vult aan: ‘Wij komen nauwelijks nog op straat in onze buurt. Voor elk optreden buiten moeten vergunningen worden aangevraagd. Vroeger traden dit soort verenigingen elke week buiten op, bijvoorbeeld in winkelcentra. Dan werden de koppen geteld, want met deze optredens werden de verenigingen bekostigd. We treden vooral op buiten de stad. In de dorpen leeft het muziekkorps en de majorette nog veel meer. Maar zo ver van huis werf je geen nieuwe leden.’
Stijn loopt niet meer mee, maar oefent nog wel mee met haar jachthoorn.
Meer dan meemarcheeren
Majorette zijn betekent niet alleen maar meemarcheren met het muziekkorps. De dames én sinds kort een jongen, beoefenen ook verschillende soorten twirl. Dan dansen ze op moderne muziek in een hoge zaal en laten er allerlei trucjes zien met hun batons. Vandaag oefenen ze hun individuele routines, morgen staat er voor een aantal dames weer een wedstrijd op de agenda. De batons vliegen de lucht in. Gelukkig heeft de zaal een hoog plafond. Petra lacht: ‘elke keer dat een baton het plafond raakt, moet er op koek worden getrakteerd, is de afspraak. Onze oefenlocatie in Zuid heeft niet zo’n hoog plafond. Daar krijgen we vaak koek!’ En ja, af en toe landen ze op een hoofd.
Succesvol bij wedstrijden
Bij wedstrijden treden ze solo op, maar als duo, ensemble of team kan ook. In maart werd het team nog derde tijdens het NK en twee jaar gelden zelfs eerste. Jolijn, Petra’s oudste dochter heeft ook twee keer aan het EK meegedaan. Bij showtwirl wordt er op zelfgekozen muziek een thema opgevoerd. Daarbij gebruiken ze ook attributen. ‘Dat is een hoop gesleep,’ zegt Petra, ‘Eén van de meiden had bijvoorbeeld een driedimensionale boom met lampjes erin als decor. Voor het legerthema, dat we vandaag ook oefenen, moeten we een zwaar legernet en nepgeweren meenemen, net als zandzakjes.’ Dat twirlen altijd lief en meisjesachtig is, is een misvatting, het kan dus ook stoer zijn. De jongste, Angelina van vier, met een roze pakje en glitters op haar gezicht, komt mee met moeder Moniek. Raimunda heeft net iets meer tijd nodig om haar routines te leren, maar met veel aandacht en geduld van de trainster doet ze niet onder voor de rest.
Natuurnoten
Elders in de school oefent het Wierings Trompetter Korps. jaarlijks bij de Dodenherdenking staan er verschillende optredens op de agenda. Een aantal majorettes is aangeschoven met hun slag- of blaasinstrumenten. Er missen een paar van de negen slagwerkers vandaag, maar de marsen die ze oefenen dreunen door de zaal. Een stuk lieflijker klinken de twee lyra’s, die bespeeld worden door Moniek en Ruby. Verderop oefenen de blazers. Normaal zijn er vier trompetten en zes jachthoorns. Vandaag ruilt Stefan zijn jachthoorn voor het eerst in voor een sousafoon. Dat is zo’n hele grote soort van tuba. Deze is van kunststof en weegt gelukkig een stuk minder dan de koperen, van wel 15 à 20 kg, maar het kost evenzogoed een hoop lucht om er geluid uit te krijgen. Stijn is de oudste van het muziekkorps. Zij oefent nog mee, maar loopt niet meer mee op straat. De blaasinstrumenten hebben geen ventielen, daardoor kunnen ze alleen natuurnoten spelen, die ze moeten maken met hun mond. Ze willen ook met ventielen gaan proberen, om populairdere liedjes te kunnen spelen en zo ook meer jongere muzikanten aan te trekken.
Jachthoornkorps
Na een korte pauze gaan alle vijftien muzikanten naar de gymzaal om samen wat te laten horen. Wat doet het Wierings Trompetter Korps eigenlijk in Amsterdam Oost? Petra en Frank lachen. ‘We heten zo, omdat we ooit naar een sponsor, de Echo, vernoemd zijn. Toen dat het Wieringer Weekblad werd, werden wij het Wierings Trompetter Korps. Dat is nooit meer veranderd. We zijn trouwens officieel een jachthoornkorps.’ Binnen musiceren ze nog even verder, buiten is het stil.
Wil je meer weten? The River Girls Amsterdam | Wierings Trompetter Korps
