Nooit gedacht dat ik in 2016 nog eens in de jungle zou komen. Maar toch is dat deze maand gebeurd.
Ooit, vele jaren geleden, was ik eerder in de jungle, Suriname, en ben ik met een bootje vanaf een plantage een stukje door het oerwoud gevaren. Op een gegeven moment moesten we aan land. Gelijk werden we aan alle kanten door gemeen prikkende muggen aangevallen. Zagen we giftige slangen voorbijschieten, hingen dodelijke spinnen in hun web.
Alle andere hollandse toeristen, brave burgers allemaal, volgden slaafs de gids voor een exotische en spannende wandeling waarop talloze verschrikkingen en ontberingen hun deel zouden worden. Pechvogels. De Surinaamse toeristen sprongen terug in de boot. Ik volgde hun voorbeeld. ‘s Lands wijs, ‘s lands er. Want in de jungle is het niet leuk. In de jungle is het niet gezellig.
Dat werd bewezen toen het gezelschap een half uur later gefrustreerd terugkeerde, met gezichten die ernstige trauma’s deden vermoeden, gescheurde kleren, open wonden, gigantische bulten, gekneusde enkels, ontwrichte knieën, verwarde haren, verwilderde blikken, bezweet, vermoeid, lek geprikt door een tsunami van insectenaanvallen. Alle pillen, poeders, pleisters, verbanden en zalfjes uit de EHBO doos waren gelijk op.
Die jungle kan me sindsdien gestolen worden. Opzouten met die wilde, ongetemde natuur. Die laat ik graag aan de inboorlingen, indianen en andere oerwoudbewoners. En aan de muggen, de mieren, de insecten en de gifslangen. Ik zit liever binnen. Gordijnen dicht, luiken gesloten, deur op een dubbel nachtslot, alarm en bewakingscamera’s aan, een paar valse waakhonden voor de deur en alle luxe en entertainment binnen handbereik.
Ik word tegenwoordig al door kwade dromen en angstaanvallen bezocht als ik aan de tropische kas van de Hortus Botanicus aan de Plantage Middenlaan denk. Dan krijg ik gelijk nachtmerries over dodelijke spinnenbeten en tot fatale ziektes.
Waarom dan toch weer naar de jungle afgereisd? Omdat deze Jungle zich in Amsterdam Oost bevindt. Het is de nieuwe naam voor het Muiderpoorttheater in de Dapperbuurt.
In een vlaag van verstandsverbijstering had ik ja gezegd op een verzoek daar een bonte avond te komen opvrolijken met mijn stralende aanwezigheid. Ik heb met horten en stoten een melig tekstje voorgelezen en een nogal chaotisch gesprek met buurtburgemeester Ivar Manuel gevoerd. Ik was de ganse avond overmand door zenuwen, strak gespannen door de plankenkoorts en werd bij voortduring geteisterd door een overdosis adrenaline die me ieder zicht op de realiteit ontnam.
Ik herinner me er dan ook niets van. Als in een roes, een waan, een koortsdroom ging die avond voorbij. De term manisch is de beste omschrijving van mijn gedrag. Hopelijk heb ik me niet al te erg misdragen, de sfeer niet volledig verziekt. en niet al te veel mensen beledigd, of ben ik op niet al te veel lange tenen gaan staan. Maar daar voel ik me trouwens niet schuldig over. Het is daar namelijk de jungle, en in de jungle loert het gevaar overal.
En u bent gewaarschuwd, volgende maand, bij de volgende editie van dit spektakel, ben ik er weer En dan nu de groep Broederliefde met het nummertje ‘jungle’.
