Paardenmeisjes

‘Gezocht: penvriendin! Ik houd van brieven schrijven en boeken lezen’ stond in de advertentie. Ik was tien, las die oproep in een krantje in de klas en wist: dit wordt mijn penvriendin. Ik had het gevoel een zielsverwant gevonden te hebben – ook ik deed niets liever dan boeken lezen en brieven schrijven.

De eerste brief was een teleurstelling. Niet één van de boeken waarover ik schreef, had mijn penvriendin gelezen. En de titels van boeken die zij noemde, waren mij totaal onbekend. Het waren paardenboeken. Mijn penvriendin was een paardenmeisje. Toch bleven we elkaar schrijven. We waren gelukkig allebei fan van de boeken van Roald Dahl en over die paarden hadden we het niet meer. Ik ben zelfs een keer bij haar langs geweest – ik was bij haar in de buurt op vakantie. Ik schrok toen ik haar kamer binnenliep en tientallen paardenhoofden mij aankeken.

Nu, dertig jaar later, is de zaterdagochtend een hoogtepunt van de week. Op de fiets rijd ik met mijn achtjarige dochter de Ringdijk af, de Nesciobrug over – even uitrusten op de top bij het naambord en kijken naar de vrachtschepen die onder ons doorgaan. Door het Diemerpark – konijnen tellen. Het dijkje over langs het water – we zijn er bíjna. Bij het fort naar rechts, en daar, tussen de wilgenbomen, staan ze: de pony’s van de Boerderij op IJburg. Hoewel, voor mij zijn het nu niet meer zomaar pony’s,

maar: Binkie en Willem, Pim en Pascal, muildier Johnny die verliefd is op Pebbles, Zora met sokken, Twinkle de shet, Bo met een bles – en zo kan ik nog even doorgaan.
De Boerderij op IJburg heeft nogal wat veranderd in mijn leven. In huis is er nu een kamer met posters van paarden – waar ik niet meer van schrik maar om glimlach. In de bibliotheek moeten we altijd eerst naar de kast met paardenboeken. En op vakantie is de grootste wens een ritje op een pony.

Af en toe denk ik terug aan mijn penvriendin, en al die meningen en gevoelens die ik had over pony’s, paarden en paardenmeisjes. Ik vond paardenmeisjes tuttig en paarden eng. Als je kind dat anders ziet, gaan er langzaam luikjes in je hoofd open. Maar dat ik ooit ontroerd zou zijn als ik hoor dat Johnny is ontsnapt om bij Pebbles te kunnen zijn, en de blijheid die ik voel als de pony’s in zicht komen – dat had ik toch niet verwacht. Ik weet niet of dat op iedere andere manege had kunnen gebeuren. Want de Boerderij op IJburg, een idyllische plek met bijzondere mensen, heeft het me wel erg gemakkelijk gemaakt om van pony’s te gaan houden. En o ja: ‘Paardenmeisjes zijn juist stoer’ kreeg ik te horen op weg naar de Boerderij.

Reageren? [email protected]