Onlangs reikte Arti et Amicitiae voor de vijfde keer de Arti Medaille uit. Dit keer viel Peter Zegveld de eer te beurt. Volgens het juryrapport is hij een veelzijdig en uniek multitalent (theatermaker, performer, beeldend kunstenaar) met een onconventionele houding en een heel eigen beeldtaal. Zelf grapt hij dat het omkoping is geweest.
Tekst en foto Lida Geers | IJopener
Dat omkopen moet natuurlijk niet al te serieus genomen worden. Volgens Peter is het een prijs voor een kunstenaar die al oeuvre op zijn naam heeft en zich ook bezighoudt met nieuw werk. Peter is een multitalent dat heel bijzondere dingen maakt. Ook is hij een eigenzinnige kunstenaar die de stelling hanteert: als je met je werk rekening houdt met iedereen, ben je de lul. Peter: ‘Ik weet zelf of iets voldoet aan bepaalde kwaliteitseisen, dus ik voel me niet afhankelijk van wat mensen ervan vinden. Inmiddels heb ik, om maar een voorbeeld te noemen, 32 voorstellingen gemaakt. Daarvan zeg ik: tweederde was goed. En daarvan waren er twee fantàstisch.’
Arti et Amicitiae is een vereniging van beeldend kunstenaars en leden die van kunst houden. De vereniging is opgericht in 1839 en heeft haar domicilie in het mooie pand 112 aan het Rokin. De Arti Medaille bestaat naast uiteraard een medaille, uit € 5.000 en een tentoonstelling in Arti et Amicitiae. Eerdere winnaars van de Arti Medaille zijn: Moniek Toebosch, Pieter Engels, Wim T. Schippers en Jos Houweling.
Zondeval en lichtval
Op de vraag hoe hij dat doet zowel kunst maken voor binnen als voor in de openlucht, en daarnaast ook nog heel veel voorstellingen maken – antwoordt Peter: ‘Dat gaat in periodes die elkaar als dakpannen overlappen. De meeste ideeën komen niet in een flits, maar zijn onderdeel van een puzzel. De ene periode is als het ware een voorloper van de daaropvolgende. Het kan dus goed zijn dat een installatie voor buiten de voorloper is voor een expositie binnen of de opmaat voor een voorstelling.’ Peter werkt niet alleen autonoom, maar ook in opdracht. ‘In opdracht werken is heel leuk, omdat je net aan de randen van het kader kunt blijven en er soms een beetje buiten kunt gaan.’
Veel van zijn werk bestaat uit kleine of grote installaties. Op de expositie Lichtval in Arti et Amicitiae, is dat duidelijk te zien. Een groot schilderij van de ‘zondeval’ zoals ze die volgens Peter ook schilderden in de Italiaanse schilderkunst, was voor hem het begin van De Lichtval. De tentoonstelling begint met de entree van donker naar licht. In die donkerte zie je om de zoveel tijd een lichtbundel in de vorm van een persoon voorover van een grote houten trap vallen. In de zaal waar het licht is, staan verschillende installaties, die allemaal bewegen of geluid maken als je op de knop drukt. Alleen De zondeval beweegt niet, dat schilderij is van zichzelf al explosief.
Te klein
Vanaf 1979 beschikte Peter over een atelier in Loods 6 aan de KNSM-laan. Eerst was het een verzamelpand van krakers en kunstenaars. Later, rond 1987, is het gebouw in ere hersteld en kwamen er winkels en ateliers in. Peter vertelt dat het terrein in de begintijd compleet verloederd was. Het recht van de sterkste gold er. Peter: ‘Ik heb er altijd heel fijn gewerkt, misschien juist omdat de omgeving zo chaotisch was. Hoewel het atelier altijd wel te klein was.’ Inmiddels heeft Peter al een paar jaar een héél groot atelier in Zaandam. Daar is niet alleen volop ruimte om zijn installaties en beelden te maken, maar ook om te werken aan een voorstelling. Vast staat dat er nog een heleboel zal volgen.
Jammer genoeg is de tentoonstelling Lichtval voorbij. Maar tot en met 22 oktober is Ik speel dus ik ben te zien in Rijksmuseum Twenthe in Enschede. Tot en met 27 oktober kan Time, Space & Architecture worden bezocht bij de Cityscapes Foundation, Huidekoperstraat 26-28, Amsterdam
Als je met je werk rekening houdt met iedereen, ben je de lul
