Muziekgebouw Park is een nieuw initiatief van het Muziekgebouw aan ’t IJ. Geen concert in de Grote Zaal, maar op andere plekken in het gebouw, zoals in de Entreehal of op de Foyerdecks, met uitzicht op het IJ. Een van de activiteiten is Picknick in Muziekgebouw Park.
Tekst Rose Bartholomé | Foto’s Eddy Ellert | Dwars
Het is een koude en nevelige zondag. De zon probeert tevergeefs door de wolken heen te breken. Ik wandel uit Amsterdam Oost naar het Muziekgebouw aan ’t IJ voor de muzikale picknick voor buurtbewoners. De picknick vindt plaats in de grote, lichte entreehal. Op de vloer liggen kleden en op de trappen kussentjes. Er zitten groepjes mensen, soms met hun kinderen, te picknicken. Een zeer gemêleerd publiek vult de ruimte. Het is behaaglijk warm. Op zoek naar een mooi plekje struikel ik bijna over een aantal in gelid opgestelde platenspelers. Een jongeman maant mij voorzichtig te zijn. De pick-ups zijn zeer gevoelig.
Porgy and Bess
‘Het gaat bij deze muzikale picknick niet alleen om de muziek, maar ook om het contact met elkaar. Loop gerust rond. De bar blijft open.’ Met deze woorden heet Jochem van Tol iedereen welkom.
Intussen staan zeven leerlingen klaar om met Puglia een duet te spelen
Tussen de optredens door zullen wij interviewfragmenten horen van het gemengd koor ‘De IJgenwijze Noot’, onder leiding van Rita Zapora, uit Amsterdam-Noord. De koorleden vertellen over hun liefde voor muziek. Eén van hen vertelt dat voor haar geluiden altijd belangrijk zijn geweest. Als kind lag zij in bed trompetjes na te doen. ‘Het eerste plaatje dat ik bewust hoorde, was muziek uit Porgy and Bess, de eerste zwarte opera. Dat maakte veel indruk op mij.’ De 48-jarige Mariëlle vertelt dat het iets samen doen belangrijk voor haar is: het met elkaar de goede toon vinden om samen zo’n geluid te produceren.
Babygeluiden
Milena Haverkamp introduceert Joseph Puglia, vaste solist en concertmeester bij Asko|Schönberg. Zijn (leen)viool is uit 1775 en één jaar ouder dan zijn geboorteland, de Verenigde Staten. Puglia speelt prachtig een Chaconne van Bach. Intussen staan zeven leerlingen klaar om met Puglia een duet te spelen. Het zijn korte duetten van Berio, eenvoudige en moeilijke partijen perfect in elkaar gepast. In ieder duet portretteerde de componist een bevriende of bewonderde musicus.
Bij sommige leerlingen is de spanning voor het optreden van het gezicht te lezen. Mooi viool spelen is één ding, maar optreden is een kunst op zichzelf.
Plotseling klinkt er een geluid, één toon. Een klein koortje staat links voor ons in de hoek. Achter ons vult een tweede, hogere toon de zaal en uit weer een andere hoek een derde, lage toon. De samenklank is heel mooi, bijna sereen. Wij zitten midden in de muziek. Er klinken nu ook babygeluiden, die voor prachtige contrasttonen zorgen, alsof het zo gecomponeerd is, niet te veel en niet te weinig. Het is echt en ongepland.
Koelkasttheater
De Schotse componiste Genevieve Murphy verzorgt een muzikale performance. Het is een sneak preview van haar nieuwe theaterwerk ‘Something in This Universe’, geïnspireerd door een dwangstoornis. Zij opent de koelkastdeur. Wij zien in de koelkast planten staan en er klinkt muziek, totdat zij de deur weer sluit. De wasmachine gaat aan en het is alsof in de muziek vaag een interpretatie van het repeterende geluid van de wasmachine hoorbaar is. Het theaterstuk gaat in première op het Spring Festival in Utrecht.
Dan zingt het koor: ‘Het dorp’, het lied van Wim Sonneveld. Als de laatste klanken zijn verstomd, schrikken wij op door een expressief spel op een xylofoon. Mei Yi Lee bespeelt de xylofoon op een rail, voortgetrokken door touwen.
Het koor sluit af met ‘Aan de zuidzijde van het IJ’ en, samen met koorleden van Capella uit Amsterdam, het wiegelied ‘Kuus kuus’. De muzikale picknick verdreef mijn Blue Monday gevoelens.
De volgende muzikale picknick is op 4 maart om 12.00 uur. Bestel vooraf kaartjes want die zijn snel uitverkocht. Check voor meer informatie www.muziekgebouw.nl
