Als het gaat om de openbare ruimte is het alsof de overheid wacht op initiatieven van de burger. Stadsdeel Oost lijkt obstakels als betonblokken op het trottoir pas op te merken als bewoners tienduizenden handtekeningen indienen. Zouden bestuurders en ambtenaren onverschillig zijn als het gaat om toegankelijkheid en esthetiek?
Arie van Tol | Foto’s Hans Heitgeert | Dwars
Het is Koningsdag. De stoepen worden bezet door verkopers van overbodige spullen, een lange stoet snuffelaars schuifelt voorbij. Er worden blikjes omgegooid. Er zijn optredens. Het is feest. Vooral op de Bredeweg en de Hogeweg. Maar het regent ook, zo nu en dan. En het is koud.
Vóór deze dag proberen ondernemende types alvast hun terrein op de stoep af te bakenen. Veel medebewoners schudden mismoedig hun hoofd en vragen zich af of op deze vervuiling geen flinke boete staat. Of zou de meerderheid denken dat dit moet kunnen?
Roest
De Middenweg / Linnaeusstraat is hoofdroute, smal voor een corridor die ruimte moet bieden aan tram, bus, automobilisten, fietsers en voetgangers. Voor iedereen is doorstroming gebaat bij zo min mogelijk obstakels. Aan de voetgangers is beslist gedacht bij de laatste herinrichting: er zijn veel zebrapaden, ongetwijfeld tot regelmatige ergernis van automobilisten. Het trottoir is op diverse plekken smal, te smal: maar op de plankaarten van de overheid staan natuurlijk nooit extra hindernissen ingetekend. En dat zijn de slordig geparkeerde fietsen, de scooters van pizzabezorgers en de reclamezuilen van de winkels natuurlijk wel. Dat geldt voor gewone voetgangers, maar vooral voor mensen die aangewezen zijn op rollator of rolstoel, voor blinden en slechtzienden, en voor ouders met kinderwagens.
Omdat ze zo regelmatig voorkomen, kunnen ook de incidentele obstakels niet ongenoemd blijven: fietsers op de stoep, parkerende vrachtwagens van verhuizers en leveranciers, en opbrekingen. Met de betonblokken op de brug tussen Middenweg en Linnaeusstraat – nee, niet geplaatst op de rijweg zelf, al moet er vrachtverkeer worden tegengehouden – heeft het stadsdeel zelf voor een waardig symbool van de hindernisbaan gezorgd. En naar verwachting staan die betonblokken, met hun toezichthouders, er nog jaren. Ze roesten nu al.
Speerpunt Wijttenbach/Linnaeus
Coen Valenkamp is op veel fronten actief in de buurt. Hij is chauffeur bij Winkelwagen en bij de Open Hof. Hij rijdt oude mensen naar de winkel of een activiteit. Verder zit hij in de buurtbeheergroep van Middenmeer en hij is actief bij Onbeperkt Oost. Coen: ‘Ja, met Onbeperkt Oost doen we regelmatig schouwen. Nog niet zo lang geleden zijn we de toegankelijkheid van horecagelegenheden nagegaan. We gaan in gesprek met de bazen, stellen verbeteringen voor, en onwelwillend zijn ze niet, hoor.’ Hij heeft zo zijn eigen speerpunten, zo vindt Coen de situatie voor voetgangers bij het kruispunt Wijttenbachstraat / Linnaeusstraat onaanvaardbaar. ‘De geparkeerde fietsen bij de sigarenboer, de sleutelboer en café Milo maken het voor mensen met een rollator of slechtzienden bijna onmogelijk om over het trottoir te lopen.’
Enthousiast criticus
Opvallend is hoe geduldig en nog altijd vol vertrouwen in een positieve benadering van bestuurders en ambtenaren Coen is. En hij boekt ook successen, al zijn het misschien druppels op een gloeiende plaat. ‘Ja, op dat kruispunt is nu bij de sigarenboer een fietsparkeervak ingetekend op de stoep. Dat is een stap voorwaarts. Maar natuurlijk gaat het nu vooral om handhaving.’ Ook daarover probeert Coen in gesprek te raken met het stadsdeel. Hij zoekt contact met buurtregisseurs, maar ook met verantwoordelijk bestuurder Rick Vermin. Ik zelf ben bang dat de welwillendheid van bestuurder en ambtenaar niet genoeg zijn om obstakels op de trottoirs weg te krijgen en serieus aan handhaving te gaan doen. Want ik ben een zeurende en cynische burger. Maar veel liever zou ik de enthousiaste criticus zijn die Coen is.
