Er zijn dagen dat ik Oost niet verlaat. Alles wat ik nodig heb, is in de buurt. School, werkplek, Albert Heijn. Boekhandel, Hema, café, filmhuis en park. Toen ik iemand wees op dat bijzondere theater aan de andere kant van de stad, kreeg ik als reactie: ‘Helemaal bij het Haarlemmerplein? Dat vind ik te ver.’ Ik herken dat gevoel.
De afgelopen weken was ik een forens. Ons huis was tijdelijk onbewoonbaar door een verbouwing. De oplossing lag buiten de stad. Forenzen in omgekeerde richting: ’s morgens vroeg bracht bus 327 ons terug naar Amsterdam voor school en werk. Aan het einde van de dag verlieten we Oost. Bus 327 was de dagelijkse schakel.
Vanuit het raam van de snelbus zag ik iedere dag de zon opkomen. De ene keer gehuld in roze, de andere keer achter veel grijs. Ik zag auto’s, heel veel auto’s. Slierten van rode en witte lampen. Aan de randen van de weg een verzameling graafmachines en walsen die meer asfalt mogelijk maakten. Het landschap waar ik in de zomers fiets, herkende ik bijna niet terug. Er waren nu zes banen – er was nog steeds file.
Niet in je eigen huis slapen gaat voor mij meestal samen met vakantie. Dan is even alles anders. Nu ging het gewone leven door en was alleen de slaapplek ergens anders. Op een zaterdagavond waren we met de auto op de terugweg. Steeds als er op een blauw wegwijsbord ‘Amsterdam’ stond of ‘Ring Oost’ moest ik dat negeren. Toen was het er: heimwee. Als ik dat al voel. In mijn eigen land, met mijn eigen taal, in een situatie waar ik zelf voor heb gekozen, en die een paar weken later voorbij zal zijn.
Ik was vergeten hoe leerzaam verandering kan zijn. Door een tijdje niet mijn vertrouwde leven in Oost te leven, alles te improviseren, alles net even anders te doen, verdween er een soort mist. Wat het vooral met me deed: ik kon me veel beter verplaatsen in anderen. Ik dacht dat ik dat wel kon. Maar er is een verschil tussen meedenken en meevoelen met een ander. Het begon met de mensen in de bus en ging door met de mensen uit het nieuws
Meedenken is vrijblijvend. Daar kun je mee beginnen, en heel makkelijk weer mee stoppen. Als je meevoelt met een ander, wordt het meteen duidelijk dat veranderingen in de wereld nodig zijn. En dat je dus iets moet doen.
Ik stapte ’s ochtends vroeg in de inmiddels vertrouwde bus 327 van 7:25 uur. Een man sprak me aan. Had ik gisterochtend bij het uitstappen mijn handschoenen verloren? Hij haalde mijn grijze exemplaren uit zijn rugzak. Grote veranderingen zijn nodig. Deze man herinnerde mij eraan dat je klein moet beginnen.
