Ik zag de schim van een vreemde hond in het Diemerpark. Het was ochtend, de wereld was grijs van de mist. Dichterbij zag ik een smalle snuit, een dikke staart, een rood-oranje-bruine kleur. De vreemde hond was een vos. Hij keek me aan, stak het fietspad over en liep tussen de bramenstruiken door naar beneden. Met rustige stappen en toch razendsnel. Ik wilde hem langer zien, méér zien van die mooie vacht. Ik stapte van mijn fiets, volgde met mijn ogen het paadje. Niets. Geen spoor, geen glimp van de pluimstaart.
‘Een vos in het Diemerpark – dat verbaast me niets,’ kreeg ik als reactie toen ik iemand vertelde over de vos. Tja, verbazingwekkend is het misschien niet. Ik weet dat er vossen in Amsterdam zijn. Kijk maar de film Amsterdam Wildlife in het Eye. En het Diemerpark zit vol met konijnen. Dus ja, het is niet zo vreemd dat daar ook vossen wonen. Maar daar gaat het niet om. Het ging mij om de bijzondere ervaring: ik had een vos in de ogen gekeken!
De mist maakte het moment zo magisch. De verschijning van die oranje vossenkop in de grijze verstilde wereld had iets van een Mariaverschijning, iets bovennatuurlijks. Die ochtend was er geen gejuich op de sportvelden, er waren geen groepjes kletsende wielrenners met inhaalmanoeuvres, de sportvelden waren verlaten, geen skaters, geen zacht gedreun van de vrachtschepen. De mist had een deel van de wereld uitgegumd: de elektriciteitscentrale bestond even niet, de flats langs het kanaal waren nooit gebouwd, de hoogspanningsmasten zag je alleen als je je best deed. Het was windstil en met maar een paar meter zicht eiste het hier en het nu alle aandacht op. De witte haren op de borst van de vos gaven licht. Maria heeft de gewoonte om te verschijnen als iemand alleen is. Gelukkig had ik een getuige. Het was mijn dochter die als eerste die gekke hond opmerkte.
Sindsdien hoop ik op een weerzien met de vos. Als ik door het Diemerpark fiets, speur ik naar de paadjes tussen de struiken. Tevergeefs. Ik kan de kans vergroten door eerder in de ochtend te gaan, door me te verschansen achter een bramenstruik, in onopvallende kleuren gekleed en met een verrekijker om de nek. Zelfs als ik de vos dan zou zien, zal het niet de ervaring zijn die ik zoek. Unieke ervaringen zijn niet af te dwingen. Al willen reisorganisaties ons dat doen geloven. De werkelijk unieke ervaringen zijn niet te koop, en niet te herhalen. Ze verschijnen
