Veel buurtbewoners kennen het niet, toch draait het hospice op de vijfde verdieping van woonzorgcentrum Willem Drees-Oostpoort alweer ruim een jaar. Geruisloos, van buitenaf gezien, maar ondertussen…
O
p een plek waar gestorven wordt, zie je wat belangrijk in het leven is. Mensen die naar het hospice komen, leven gemiddeld nog ongeveer acht weken. Aan die waarheid valt weinig te verzachten. Toch is dat waar het bij hospicezorg om gaat: een zo zacht en harmonieus mogelijk levenseinde. Het hospiceteam, bestaande uit negen beroepskrachten en zo’n 35 vrijwilligers, zal daar alles aan doen. Wil iemand een lekkere biefstuk, op een brancard naar het park, roken in bed? Ze zullen het in ieder geval proberen.
Gewoonste dingen op verlanglijstje
In praktijk zijn het echter vaak de gewoonste dingen die op het laatste verlanglijstje staan, merkt Gerda Naber coördinator vrijwilligers ‘Even praten, een spelletje, de nabijheid van een ander voelen. Het belangrijkste is dat je contact maakt en luistert. Veel mensen hebben nog wel wat losse eindjes in hun leven. Ingewikkelde familierelaties zie je, moeizaam contact met kinderen, eenzaamheid, spijt. Als je daarin iets kunt betekenen, is dat heel ontroerend. Dat maakt het werken hier bijzonder.’
Dichter bij het leven
Marijanne van der Schalk werkt al 27 jaar als arts in de palliatieve zorg. In haar werk staat het naderend einde altijd centraal. Bij de fysieke zorg ziet zij vaak een behoefte aan mentale steun. Grote levensvragen die mensen in hun laatste weken bezighouden zijn: ‘Hoe heb ik geleefd, wat wil ik nog, wat moet ik loslaten? Soms is er angst, niet zozeer voor de dood, maar voor het sterven, of de pijn. Meestal kunnen we die angst verlichten. Niemand hoeft onnodig pijn te lijden. De zekerheid die we daarover kunnen geven, brengt vaak ontzettend veel rust.’
Juist als de tijd schaarser wordt, zo merkt Marijanne, kunnen mensen het leven als heel betekenisvol ervaren. Wat haar opvalt bij cliënten uit niet-westerse culturen is dat zij vaak liever niet spreken over de naderende dood. Ze respecteert dat, zal hen de hoop nooit ontnemen. ‘Iedereen heeft zijn eigen manier van omgaan met de realiteit. Het is mooi om te zien dat je ook zonder over het einde te praten in verbondenheid kunt samenzijn. Zelfs zwijgen kan heel intiem zijn, je ziet dat vaak tussen ouders en kinderen. De dood verbindt ons, denk ik regelmatig. Dichter bij het leven dan in het oog van de dood kun je haast niet komen.’
Heb je interesse in vrijwilligerswerk in de ZorgHerberg neem dan contact op met de coördinator vrijwilligers Gerda Naber 06 2215 3678 of mail [email protected].
