De voorjaarszon scheen in volle glorie op het Entrepotdok. De bewoners koesterden zich aan de stralen van de koperen ploert en fietsers flitsten vrolijk fluitend voorbij.
Aan de gevel van het indrukwekkende complex wapperden op twee verschillende plekken vlaggen met de kleuren van Oekraïne zachtjes in de wind. Langzaam en sierlijk. Als machteloos protest tegen het militair geweld in dat land.
Het bracht me terug naar de dag van gisteren toen ik het boek Ze kwam uit Marioepol van Natascha Wodin las waarin ze haar familiegeschiedenis reconstrueert.
Marioepol dat op dit moment door grof geweld van een gewetenloze generaal met de grond gelijk wordt gemaakt. Niet voor de eerste keer in de geschiedenis, want ook de troepen van Hitler en Stalin hebben hier huisgehouden.
Verwoesting, moord, verkrachting, deportatie, verdwijning, het is een stad met zware littekens die nu weer moet lijden dankzij wat Poetin een speciale militaire operatie noemt.
Ik ben tot twee derde van dat boek gekomen en hedenochtend kon ik het niet terugvinden. Kwijt. Vermist. Verdwenen. Klein leed.
Marioepol is bijna nogmaals van de aardbodem verdwenen. Groot leed. Ik ween in stilte
