Journalist Jim Jansen en fotograaf Eddy Ellert begeven zich door Amsterdam-Oost en komen bekende en onbekende buurtgenoten tegen. Deze keer Jean Tillie, hoogleraar politicologie aan de UvA die een Zatte drinkt in Mojo.
Jim Jansen | Foto Eddy Ellert
Is het friet of patat? Dat is de vraag die op deze woensdagavond in oktober als eerste op tafel komt als we aanschuiven aan de bar van Mojo aan de Ringdijk. Jean Tillie heeft trek en wil wel ‘een bakje friet’ bestellen. Patat verbetert de verslaggever, maar Jean is een Limburger en daar is volgens hem friet friet. Gevolgd door een kenmerkende bulderende lach.
Hij woont al meer dan veertig jaar in Amsterdam, nadat hij als negentienjarige anarchist Maastricht verliet om politicologie te gaan studeren aan de UvA. Het Amsterdam van de jaren tachtig van het vorige millennium paste bij hem. Met de krakersrellen, harde muziek en alles wat daar nog meer bij kwam kijken. Naar eigen zeggen is hij geen anarchist meer. ‘Maar wel decaan bij de Hogeschool van Amsterdam en dat is hartstikke leuk,’ zegt hij. ‘Het is geweldig om te kijken hoe je het harde fundamentele onderzoek kan samenbrengen met het toegepaste van het praktijkgerichte.’
Tot het eind van het studiejaar blijft hij decaan om vervolgens met pensioen te gaan. ‘Ik heb het dan elf en een half jaar gedaan en dan is het mooi geweest. Zeker met het vooruitzicht om een opleiding te gaan volgen op de fotoacademie en weer een nieuw boek te gaan schrijven.’ Behalve dat hij stukken maakt voor De Groene schreef hij meerdere boeken. Gedeeld land zag in 2013 het licht en had als ondertitel ‘het multiculturele ongemak van Nederland´. In 2016 verscheen Rumoer over de Nederlandse kiezers en politiek in de periode van 1998-2012. Waar het nieuwe boek precies over gaat weet hij nog niet, maar het is gerelateerd aan de huidige Nederlandse politiek.
We moeten weer door, maar niet nadat hij heeft verteld dat er nog iets is waar hij verschrikkelijk naar uitkijkt. ‘Nieuwe muziek schrijven voor mijn bandje Nova Zembla. Ik zie ons als een clubje heren dat graag muziek maakt, we hebben drie albums gemaakt en we zijn op Spotify te horen.’ En wat is het nummer dat iedereen na het lezen van deze column meteen even moet aanklikken? ‘Moeilijk,’ zegt hij, ‘maar als ik er eentje moet kiezen, dan wordt het Neem het leven zoals het komt.’ Dat zullen we zeker doen, en terwijl Eddy al vanaf de Ringdijk in zuidelijke richting rijdt, heeft Jean nog een slotakkoord. ‘Loate ver der een sjoen week vaan make.’ Een vertaling voor de lezers wier wieg niet in Maastricht stond: laten we er een fijne week van maken.
