We zitten in de zon met elkaar te borduren, waar in Amsterdam heb je dat?’
In eeuwenoude verhalen spelen draden vaak een belangrijke rol. De oude Grieken geloofden dat er drie godinnen waren die met een draad het lot van een mens bepaalden: de eerste godin weefde de draad, de tweede bepaalde hoe lang de draad mocht worden, en de derde knipte ‘m af. De Griekse prinses Ariadne gaf haar geliefde Thesaus, die het labyrint in moest om daar de gevaarlijke Minotaurus te doden, een draad mee die hij op de heenweg moest neerleggen om er na gedane zaken ook weer uit te kunnen komen.
Johanna Kroon
Het zal wel geen toeval zijn dat we alles wat onderdeel is van ons lichaam weefsel noemen, en dat we ook spreken van het sociale weefsel van een gemeenschap of een buurt. En dat brengt ons op Betondorp, dat dit jaar 100 jaar bestaat. Dat wordt natuurlijk groots gevierd met allerlei activiteiten: voor jong en oud, buiten zowel als binnen.
Tanja Oosterbaan van welzijnsorganisatie Dynamo, een club die zich bezighoudt met het gezond houden en versterken van het sociale weefsel in Amsterdam, had een idee: laten we met de inwoners van Betondorp een wandkleed gaan maken voor het Brinkhuis in Betondorp. Met afbeeldingen van verleden, heden en toekomst. Marije Geursen, kunstenaar te Betondorp, maakte een prachtig ontwerp.
Inmiddels is de productie in vol bedrijf: elke woensdagmiddag is er borduurmiddag in het Brinkhuis, waar vooral dames op afkomen. Zaterdag 9 juni was er op de Brink een uniek evenement: mannen uit Betondorp gingen met de kruissteek aan de slag. Piepkleine priegelsteekjes moesten ze maken met hun vaak grote handen. De vrouwen, die snorren hadden opgeplakt zodat ze op deze exclusieve mannenaangelegenheid niet zo zouden opvallen, gaven aanwijzingen.
Kijk:
dit \ is een half kruisje,
dit / is ook een half kruisje,
en dit X is een heel kruisje.
Snap je?
Een van de bordurende mannen, die 43 jaar in het Centrum heeft gewoond en nog maar kortgeleden in Betondorp is neergestreken, vindt het geweldig in zijn nieuwe buurt: ‘Het leuke is: het is echt een dorp, je hebt een dorpsplein en ik woon aan het dorpsplein. We zitten in de zon, we zitten met elkaar te borduren, waar in Amsterdam heb je dat? En er is een bloeiend gemeenschapsleven. Op de Oudeschans had je dat allemaal niet. Ik was in dat pand op het laatst de oudste bewoner en nog de enige huurder, verder was het een komen en gaan van expats die een bloedprijs betaalden en meestal, maar kort bleven. Hier woon ik begane grond, met een gezamenlijke voor- en achtertuin, allemaal openbaar groen.’
Het weven van het wandkleed zorgt er inderdaad voor dat er precies gebeurt wat Tanja Oosterbaan voor ogen stond: oude banden worden aangehaald, en nieuwe banden worden aangeknoopt. Het weefsel van Betondorp wordt verstevigd.
De onthulling van het wandkleed is later dit jaar in het Brinkhuis.
Met dank aan Tanja Oosterbaan, Marije Geursen, Sonja Lindhout, Annemiek van der Graaf, Nienke Wijbenga en de nieuwe Betondorper die eerst op de Oudeschans woonde en van wie ik ben vergeten ben naam te vragen…
