En toen werd opeens de man die door sommigen de buurtgoeroe genoemd, ontruimd. Op een grijze dag waarop een miezerig motregentje viel. Ze hadden de straat afgezet, auto’s moesten omrijden en fietsers konden slechts ternauwernood puffend en ontstemd kijkend over de stoep voorlangs het huis passeren.
Onophoudelijk werd er troep naar buiten gedragen door kordate werklieden. Dat alles onder toezicht van een vrouwelijke deurwaarder, die me vertelde dat de stank ondragelijk was geweest bij het binnendringen. Dat de buurtgoeroe het toilet niet gebruikte. En dat het twijfelachtig was of ze alles in een dag konden verwijderen.
De afgelopen maanden had hij de troep, die hij verzamelde uit aangeboden huisvuil, op de trap van de portiek en voor de gevel uitgestald. Het was te zien dat de ruiten vol met barsten zaten.
Ik kende hem van vele jaren terug toen we beiden voor het zelfde tijdschrift werkten als een gereserveerde en afstandelijke figuur. Hij woonde destijds in een ander pand op de Hoogte Kadijk.
Daarna zag ik hem jarenlang niet meer. Tot ik op een dag zag dat hij de woning bleek te bewonen die nu werd ontruimd, op ongeveer 50 meter van zijn vorige huis.
Hij bleek een ernstige depressie achter de rug te hebben, was behandeld en opgenomen. Het ging goed met hem, beweerde hij. Maar langzaam zag je hem in de weken, maanden en jaren daarna afglijden. Met een verdwaasde blik in de ogen liep hij rond in bizarre kledij, scharreldd bij de hopen afval en zittend tussen de verzameling spullen voor zijn huis en in het trapportaal. Voor de bovenburen moet dat geen onverdeeld genoegen zijn geweest.
Wanneer de toestand onhoudbaar werd en hoe de ontruiming tot stand is gekomen, weet ik niet, maar de deurwaarder vertelde me wel dat de buurtgoeroe iedere hulp weigerde, door iemand was opgehaald en met de noorderzon was vertrokken.
Het was al met al een trieste bedoening.
Gaat het om het adres Hoogte Kadijk 21 hs?