Het was een bijna-doodervaring. Claustrofobie, bovenmatig transpireren, angstaanvallen en hyperventilatie. Op een gewone doordeweekse dag. Slachtoffer van falende techniek. Ik beeldde me in dat ik in een horrorfilm terechtgekomen was en dat mijn laatste uur geslagen had. Ik hapte machteloos naar adem terwijl angst zich meester van me maakte. Paniek.
Ik was opgesloten in de lift. De deuren blokkeerden. Het duurde meer dan een uur voordat een monteur van de lift firma Otis me kwam bevrijden terwijl op straat buurtbewoners machteloos mijn angstkreten en wanhopig gebeuk op de deur moesten aanhoren.
Daarna duurde het nog dagen voor de lift weer functioneerde. Het gaat hier om een lift in het Entrepotdok. Een lift die om de haverklap defect is. Rond kerst en Nieuwjaar dit jaar bijna drie weken onbruikbaar.
Een ramp voor de slecht ter been zijnde bewoners, voor moeders met kinderwagens, pakjesbezorgers en mensen die zware boodschappen of interieurspullen in vervoeren.
Een buurbewoner vertelde me dat hij de afgelopen twee jaar al minstens vijftien storingen had meegemaakt. En wat doen liftenfirma Otis en woningbouwcorporatie de Alliantie? Niks. Helemaal niks. Ze laten deze ten hemel schreiende situatie gewoon voortwoekeren.
Je kunt proberen te klagen, maar dat heeft geen effect. Het zorgt alleen maar tot eindeloze reizen door voorgeprogrammeerde telefoonmenu’s. En als je dan na eindeloos wachten een levend mens aan de lijn krijgt zeggen ze niks voor je te kunnen doen of verbinden ze je door en wordt opeens de verbinding verbroken.
Een moedeloos makende situatie waaraan de arme huurders zijn overgeleverd. Een situatie die bij meerdere liften in het Entrepotdok voorkomt. Daarom heb ik dit jaar de huurverhoging geweigerd wegens aantasting van mijn woongenot. Ik hoop dat velen mijn voorbeeld hebben gevolgd.
