Achter de Oosterkerk stond de bus van de Accufanfare. Bij twee groene containers. Daartussen was een aantal buurtbewoners aan lange tafels bezig met handenarbeid. Knippen en sorteren van kleine geglazuurde steentjes, die vervolgens op een of ander fantasiebeest werden geplakt. Vijf van dergelijke objecten zullen de komende tijd op de Oostelijke Eilanden hun plaats krijgen.
‘Dit is geen kunst hoor’, sprak de vrouw die de steentjes op het object plakte. Een stoere roodharige in een overal, die duidelijk de leiding had en brutaal vanachter haar bril het schouwspel overzag. ‘Dit zijn straatobjecten, door de buurtbewoners gemaakt. Dit is geen kunst. Als je dat zegt krijg je met allerlei commissies en inspraakrondes te maken en een hoop gezeur. Dus noemen we het gewoon straatobjecten, dan hebben we daar geen last van.’
Samen met haar partner in crime, die er breed grijnzend bijstond, speelde ze de zondag ervoor nog met Accu fanfare ergens bij nieuwbouw in de wijk Jeruzalem in de Watergraafsmeer. Daar zetten ze lekker chaotisch toeterend de boel op stelten. Erfgenamen van een spraakmakend theatergezelschap uit de vorige eeuw, de Dogtroep, die ik meerdere malen heb gezien. Hun Accu is nog lang niet leeg
