Prachtig. Zo stonden de tulpen op het Zuivelplein in Betondorp erbij. Echt lente. De door buurtbewoners bijgehouden tuin was een oase. Er is ook zelfs een hotel, een wormenhotel. Er scheen een voorzichtig voorjaarszonnetje en er heerste een serene sfeer. Nog wel.
Er kwam een vrouw met een blonde paardenstaart aanlopen die driftig aan een sigaret zoog en grote rookwolken uitblies. Onrust hing om haar heen. Ze ging onder een boom in de schaduw zitten en begon nerveus op haar telefoon te tikken, terwijl ze schichtig om zich heen keek. Toen de sigaret op was stak ze gelijk een nieuwe op.
Na een paar trekjes stond ze op en liep rookwolken als een stoomlocomotief achterlatend naar het gebouw aan de overkant en verdween in een deur aan de zijkant.
Vlak daarna kwam uit diezelfde deur een vrouw met een zwarte paardenstaart met een papieren koffiebeker aanlopen. Ze streek neer op het zitje midden tussen de bloeiende bloembollen en stak een sigaret op. Ze dronk onrustig haar beker leeg, rookte haar sigaret en ging ook weer naar binnen. Koffiepauze blijkbaar voor de dames, effe weg van de stress.
Op het gebouw stond met grote vrolijke letters in goed Nederlands ‘Kindergarden’. Vroeger heette zo’n instelling gewoon bewaarschool. Waarom weet ik niet, maar opeens had ik medelijden met de arme opgehokte kindertjes daarbinnen.
Met een klimaatcrisis, zeespiegelstijging, ontbossing, overbevolking, uitstervende diersoorten, verwelkende tulpen, stress, prestatiedruk, narigheid en ellende in het vooruitzicht. Hun toekomst is minder prachtig.
