Home Overzicht Onwerkelijk

Onwerkelijk

0

Er is steeds vaker het moment waarop ik me afvraag welke dag het is. Ik ben thuis, net als gisteren en morgen. Ongeschoren en gekleed in een t-shirt en makkelijke broek. Gedoucht, heb ik eigenlijk al gedoucht, of was dat gisteren? Het is zonnig, niet koud, blauwe hemel, af en toe een wolkje, geen regen. Net zoals gisteren en waarschijnlijk morgen. Ik doe de dingen die gedaan moeten worden, zonder duidelijk overzicht of enige logica, gewoon wat in me opkomt. Ik ben thuis en alleen. Niet eenzaam want er is een hond die me aankijkt. Af en toe word ik gestoord in mijn bezigheden, dan piept of zoemt het scherm. Als ik het scherm aanklik, zie ik mensen van bovenaf de lens in kijken. Ik zie kinnen in kinderkamers en washokken. Er is verwarring, wie zijn er allemaal, soms zie je de spreker, soms niet. Een stem vraagt om je microfoon uit te zetten. Er is iemand die het woord neemt. Steeds meer camera’s worden nu ook uitgezet. De spreker spreekt door, hij heeft veel te vertellen. De gedachten schieten alle kanten op. Had ik de planten nou al water gegeven? Of was dat vorige week? Toch maar even aan de aarde voelen. Daar mag nog wel wat water bij. Ik scharrel rond. De spreker noemt mijn naam en geeft mij het woord. Even sta ik stil, de kan met water in mijn hand, “hij is zeker even naar het toilet” hoor ik de spreker zeggen. Ik loop naar het scherm, spreek een volzin uit. Er reageert niemand, mijn microfoon staat op mute. Het lijkt ook niet uit te maken, de spreker spreekt gewoon verder. Ik laat het maar zo. Straks mag ik er even uit, eens in de twee dagen, zo ongeveer. Naar de supermarkt, afstand houden in de rij tot je een ontsmet winkelwagentje krijgt. Dan de lijnen van de looproute volgen en onderweg pakken wat je nodig hebt. Wat je vergeet, onthoud je hopelijk over twee dagen. Weer thuis kom ik voor de deur het kattenvrouwtje tegen. Ze is ruim over de 80 en draagt elk seizoen andere kleren. Sinds een jaar ofzo doet ze haar gebit niet meer in. Ze is moeilijk te verstaan en spettert. Of ik haar rode poes heb gezien? Nou liever niet! Toch is het fijn even dat menselijk contact. Ze schuifelt weg, haar boodschappentas op wieltjes als looprekje gebruikend. We houden van haar hier in deze buurt want zo lang zij er nog is, hebben we allemaal een kans.