[Column ] Leeuw van Moerkerken
Amsterdam bestaat 750 jaar. Wat een mijlpaal. Zelf heb ik slechts een dertigste van die gehele stadsgeschiedenis mogen meemaken, maar uiteraard is het iets om te vieren. Maar ook komt de vraag op: hoelang nog? Gaat Amsterdam net zolang bestaan als Damascus of Athene of is Amsterdam al over de helft? Wordt straks het duizendjarig bestaan van Amsterdam ook nog gevierd, met in plaats van een festival op de A10 een darkroom in de gehele Noord-Zuidlijn?
Of is het tegen die tijd al afgelopen met de mooiste stad in ons land. Misschien is het beter om te stoppen op het hoogtepunt. Dat we het 750-jarig bestaan van Amsterdam zien als een eindfeest. Het was een leuke stad, maar nu is het voorbij.
Het voorstel gaat als volgt: vanaf volgend jaar beginnen we met het langzaam evacueren van de Amsterdammers, die zorgvuldig worden verdeeld over het land. Net zoals de Schoklanders ooit verspreid werden toen hun eiland in de Zuiderzee verdween.
Femke Halsema kan dan lekker gaan rentenieren in Waterland. En wethouder Melanie van der Horst kan aan het werk als verkeersregelaar in de Efteling.
Vervolgens richten we ons op het weer afgraven van IJburg. Bulldozers brengen Nieuw-West en de Bijlmer tegen de vlakte en stukje bij beetje verdwijnen Noord, West, Oost en Zuid. Een grootse, georganiseerde aftakeling. Elk einde is triest.
Een lichtpuntje voor de bewoners van de Plantagebuurt want zij mogen met springstof het Nieuwe Sint Jacob-gebouw opblazen. En de Partij voor de Dieren zal de slingers uithangen als Artis wordt teruggegeven aan de natuur.
TikTok-filmpjes van het neerhalen van de Westertoren gaan viraal. Triest, maar wel spectaculair als ze met de sloopkogel de Oude Kerk bestormen. De laatste gevangenistoren van de Bijlmerbajes blijft uiteraard wegens nostalgische redenen gewoon staan.
Om de kosten te dekken wordt de kunst uit het Rijksmuseum geveild aan private opkopers, maar al gauw zal blijken dat het geld toch opraakt. Er wordt gekozen om de grachten te dempen zodat de bodem drassig wordt en als dan met de jaren het water stijgt zullen de laatste monumentale panden wegzakken in het modderige moeras.
En dan is het stil. Amsterdam is verdwenen. Niet meer het geluid van een aanlopende fiets op de grachten, geen rumoerige terrassen, of drommen toeristen, geen te harde muziek op gehuurde boten of giechelende Intreeweekstudenten op Roeterseiland. Ja, dat Amsterdam, dat was een mooie stad. Gezellig en leuk. De verspreide oud-Amsterdammers over het land worden overal maar vreemd en arrogant gevonden en nergens weten ze echt te aarden. ‘Zelfs gesloopt is het nog de mooiste stad van het land.’
En dan over duizenden jaren worden er mythes verteld over die verzonken stad, waar de auto’s niet harder dan dertig mochten, en mensen zeurden over expats en fatbikes. En dan zullen ze denken. ‘Ach ja, had ik daar maar bij kunnen zijn.
