Ik heb geen hond en die heet ook geen Bobby, maar voor de rest voel ik een zekere verwantschap met de stripfiguur Kuifje/Tin tin die ik aantrof aan de wanden in het stadhuis van Sevilla.
Een onverbeterlijke avonturier, die als verslaggever op de meest onmogelijke plekken komt en bizarre avonturen meemaakt. Kuifje was mijn rolmodel.
Ik ben in zijn voetsporen dan ook tijden verslaggever geweest, maar ik maakte nooit wat mee, kwam op de meest voor de hand liggende plekken en avontuurlijk ben ik nimmer geweest. Eerder was ik een saaie sladood. Het lot is wreed en onverschillig.
Ik heb ook een tijdje een cameraman gehad die op kapitein Haddock leek en die zeeman was geweest op de wilde vaart, kon vloeken als een tempelier, geregeld in een handgemeen verzeild raakte en doorgewinterd alcoholist was. Erg goed voor mijn toch al wankele reputatie was dat.
De kans dat een schilderij met mij erop in de Stopera of het stadsdeelkantoor Oost dan wel een van de vele galeries in dat stadsdeel geëxposeerd wordt zoals Kuifje, Bobby en Haddock in Sevilla er trots bijhangen lijkt me uiterst gering. Kleiner dan 1 procent. En terecht.
Waar stripfiguur Kuifje als sterverslaggever wereldberoemd is en serieus wordt genomen, ben ik als verslaggever meer de stripfiguur waar collega’s meewarig het hoofd bij schudden
