Achter de koepel in het Oosterpark komen elke woensdagmiddag de lokale Tibetanen samen om te dansen en eten. De laatste nieuwtjes worden uitgewisseld, maar er is vooral veel plezier. En natuurlijk mogen andere mensen ook meedoen.

Anneke Hesp | Foto Eddy Ellert

De felgekleurde mouwen van de mannen vallen ver over de handen en wapperen als de vleugels van exotische vogels. Maar de vliegbewegingen van de vrouwen in traditioneel donkerder kleren zijn even sprekend en uitbundig. Het wonderlijke is dat er nogal eens gedanst wordt met stappen naar achteren, terwijl wereldwijd de meeste stappen bij dansen naar voren worden gezet. Beetje raar om te doen als je geen ogen in je achterhoofd hebt. Wel alles in een duurzaam tempo; wie er lol in heeft kan zo urenlang doorgaan.

Mannen en vrouwen koken
De Dalai Lama is geboren op een woensdag. Dus elke woensdag is het Lhag Pa, een feestdag voor Tibetanen zoals zondag dat is voor christenen. Het wordt gevierd met samenkomen, muziek, eten en dansen.

De traditie in Amsterdam begon in een zaaltje in West maar rond de covid verhuisde men naar de koepel van het Oosterpark, om in de buitenlucht te zijn. Bij de verbouwing daarvan dus tijdelijk erachter. En als het regent, wordt er uitgeweken naar de Diaconie aan de Nieuwe Herengracht.

Vandaag schijnt de zon. Iedereen heeft eten meegenomen. ’Bij ons is er geen hiërarchie bij het koken. Wie thuis is, kookt – mannen en vrouwen kunnen dat allebei,’ legt Tendor Nawany uit. ‘Ik hou erg van koken.’

Verzet
Trots laat hij mij momo met vleesvulling proeven, dumplings, ook wel bekend als pierogi in Polen of knoedels in Duitsland. Maar wel met scherpe saus naar believen. Lekker. Er kan ook thee bij worden gedronken. Op zijn Tibetaans, met zout en boter.

Nu 25 jaar oud, studeert Nawany aan de Hotelschool en werkt in het Tibetaanse restaurant Tashi Deleg aan de Utrechtsestraat. ‘Veel van mijn landgenoten werken in restaurants. Maar Tibetaans eten is nog onbekend, dus de meesten maken bijvoorbeeld sushi’s of Indonesisch eten.’

Hij ziet de bijeenkomst ook als een vorm van verzet tegen de Chinese overheid die er alles aan doet om de Tibetaanse cultuur te laten verdwijnen. ‘De mensen hier hebben jarenlang hun familie niet gezien. Ik kwam hier op mijn vierde en ben dus opgegroeid met twee culturen.’

Geen verliezers
Er huppelen veel kleine kinderen rond, in de schoolvakanties komen de ook wat groteren mee. Als die opgroeien zullen die vaak hier willen blijven wonen schat Nawany in.’ Maar de ouderen willen terug als dat mogelijk wordt.’ Hij vindt het belangrijk dat je het bewustzijn van je oorsprong blijft houden en hij vindt het jammer dat bijvoorbeeld veel Vietnamezen van de derde generatie hun taal niet meer kunnen spreken. Zeker het dansen wil hij behouden zien. Hij ziet het eigenlijk als een soort fitness, of een sport  waarbij het hele lichaam geoefend wordt: armen, heupen, benen. Er wordt veel gelachen, het gaat er erg ontspannen aan toe. Er zijn geen winnaars en verliezers zoals om de een of andere reden bij Westerse sporten zo belangrijk lijkt te zijn. Mogen Nederlanders ook meedoen? ‘Natuurlijk, soms gebeurt dat, en dat vinden we heel leuk.’