Artis | Vera Ameide
Ik ben nooit een trouw bezoeker van Artis geweest, alleen wel eens met logerende kleine neefjes en nichtjes. Lastig was het als je met twee hard hollende jongetjes was, die het liefst hun eigen pad kozen en die je dan tegelijkertijd hollend moest bijhouden. We keken naar de ijsberen, die toen nog in Artis verbleven, en naar een heel treurige leeuw in toen nog een heel krap verblijf. Spannend was een donker hok waar schildpadden inzaten die bijna aanraakbaar waren. De volgende dag las ik in de krant dat er in Artis bij een jongetje een vinger door een schildpad was afgebeten. Gelukkig kon ik mijn neefjes weer heelhuids inleveren bij hun moeder.
Nu maken we ons als bewoners van de Plantage zorgen over de plannen van Artis. Vooral over het streven naar twee miljoen bezoekers per jaar, veelal met hun auto’s. En ook nog over een veel te hoog, breed en onnodig gebouw tegenover Aquartis. Het idee dat de bewoners van de huizen tegenover Artis hun architectuur zouden moeten aanpassen aan Artis heeft iets komisch. Moeten ze soms hertengeweien aan hun gevels hangen? Het streven naar meer en meer en eindeloos meer doet de samenleving geen goed. De gevolgen voor het milieu zijn over de hele wereld duidelijk te zien: door de enorme regenbuien, met als gevolg overstromingen, aardverschuivingen en ook nog eens orkanen die veel mensenlevens kosten.
Bomen | Vera Ameide
Van de bomen die in het vroege voorjaar door een geweldige storm zijn omgewaaid, zijn deze keer nu eens geen doodkisten gemaakt, maar vreemde houten dierenfiguren. Op de hoek van de Amstel en de Nieuwe Keizersgracht stonden er twee: een beer en een uil. Verder in de stad moeten er een stuk of zestig hebben gestaan. De beesten detoneerden wel een beetje omdat op deze plekken eigenlijk bomen hoorden te staan. Deze zullen nu wel in het voorjaar van 2025 worden geplant. Voor mijn deur is vorig jaar om deze tijd een boom omgezaagd. Van de week las ik een vergunningsaanvraag voor het omzagen van deze boom. Wel de
omgekeerde volgorde.
750 jaar Amsterdam | Vera Ameide
Ik herinner me nog het 700-jarig bestaan van de stad. De Dam werd toen opgesierd met houten grachtenpandjes, maar als je een wandelingetje over de grachten kon maken, kreeg je toch een betere kijk op de architectuur van de huizen. Het mooiste evenement was Sail Amsterdam, dat toen voor de eerste keer in onze wateren werd gehouden. Veel Amsterdammers zaten de hele dag langs de vaarroute waarlangs de zeilschepen vanaf IJmuiden binnen kwamen varen. Het bestuur van Wijkcentrum d’Oude Stadt mocht meevaren op een prachtige raderboot die de gemeente Amsterdam had gehuurd voor haar gasten. Als welkomstgeschenk op de boot kreeg ik een prachtige zijden sjaal die ik nog steeds koester. Een zeer bijpassende traktatie op de boot waren de schalen met haringen, waar ik toenmalig wethouder Jan Schaefer graag een hapje van zag nemen. Mee mogen varen tussen al die geweldige zeilschepen, dat vergeet je je leven niet.
