Een vissie eten op de Dappermarkt, een van de weinige geneugten in mijn somber en uitzichtloos bestaan dat binnenkort ook wel als moreel verwerpelijk zal worden gezien door de moraalpolitie.
Dat was mijn belangrijkste activiteit voor vandaag. Lekker man. Kibbeling of kabeljauw? Kabeljauw dus.
Naast de viskraam uit Spakenburg staat een aantal tafels onder de uitwerpselen van vogels. De plek waar je lekker je vissie kan eten gadegeslagen door een groot aantal op etensresten loerende vogels. Meeuwensoorten, duiven en een reiger.
Op het tafeltje tegenover mij staat een meeuw op een been te hippen terwijl hij schrille kreten voortbrengt en op mijn vissie loert. Opeens zie ik dat hij niet voor de lol op dat ene been hinkt.
Een van zijn poten hangt zwart en levenloos langs zijn lijf. We hebben hier te maken met een gehandicapte vogel. Zou ie pijn aan zijn poot hebben en daarom zo hard schreeuwen? Kan hij zich handhaven in de wereld met deze beperking? Heeft hij hulp nodig?
Een stukkie kabeljauw? Is er hoop voor hem of is hij ten dode opgeschreven met zijn handicap? Want de natuur is wreed en meedogenloos. Net zoals het leven. Dit alles overpeinzend hap ik in mijn kabeljauw.
Dan vliegt de vogel op, naar een ander tafeltje, waar hij met een ijselijke kreet een soortgenoot verjaagt en soepel op een been neerstrijkt. Met deze vogel komt het wel goed.
Van mijn kabeljauw krijgt hij niks, die eet ik lekker helemaal op want ik ben gekke Henkie niet en ook niet van de Partij voor de Dieren
