Elke maand selecteert oost-online journalist Lewis Daniels een single of lp die onder bijzondere omstandigheden is opgenomen. Muziek waar een verhaal achter zit, nummers waar ‘iets mee is’. Deze maand Beth uit 1975.
In de VS scoorde glamhardrockband Kiss de grootste hit met een ballad. Eerst staat Beth op de b-kant van de Detroit Rock City single, die alleen bij fans aanslaat. Als de a- en b-kant worden omgedraaid, schiet Beth naar de eerste plek. Het succes heeft een bijsmaak. Beth maakt (weer) duidelijk hoe groot de (muzikale) kloof tussen de bandleden is.
Echt lekker zat het nooit tussen Kiss-oprichters Paul Stanley en Gene Simmons en de door hen aangetrokken drummer Peter Criss en gitarist Ace Frehley. Op de eerste drie studioalbums van Kiss heeft Peter Criss nauwelijks gecomponeerd. Hij zingt wel de hoofdvocalen van sommige nummers. Met het album Destroyer op komst wil de goed improviserende drummer met een losse, rauwe, blues en rockstijl daar verandering in brengen. Over het ontstaan van het lied bestaan meerdere versies. In eerste instantie zou Beth een grap zijn omdat tijdens repetities Becky, een van de muzikanten zijn vriendin, steeds belde om te vragen hoe laat haar vriend thuis zou zijn. Later bekent Criss het nummer samen met songwriter Stan Penridge te hebben geschreven voor zijn toenmalige echtgenote Lydia.
Criss vermoedt dat Gene Simmons en gitarist Paul Stanley geen interesse hebben voor zijn ballad ‘Beck’ en zingt daarom een snelle versie. Simmons en Stanley laten hem het nummer voor producer Bob Ezrin zingen, die ervan overtuigd is dat het een groot succes wordt. Hij maakt meerdere versies van het lied, bewerkt de tekst en stemt in met Gene Simmons’ voorstel de naam te veranderen in Beth. Dat zingt makkelijker en de Becky om wie het lied gaat zou een tweelingzus hebben die Beth heet. Ezrin voegt het nummer toe aan Destroyer.
De andere nummers op het album gaan, zoals gebruikelijk bij Kiss, over seks en hij wil een nummer waar iedereen zich in kan herkennen. Simmons en Stanley zijn tegen omdat Beth geen typisch Kiss-nummer is, maar manager Bill Aucoin staat erop dat het nummer op Destroyer verschijnt. Ezrin neemt het nummer op met het New York Philharmonic Orchestra. Dick Wagner vervangt Ace Frehley, die volgens Criss en Simmons tijdens de opname kaartte met vrienden. Ezrin zelf speelt op de vleugel. Criss zingt de vocalen in zonder de andere bandleden en wordt daarbij begeleid door een piano en harp, hetgeen significant verschilt van de gebruikelijke Kiss-sound.
De volgende nummers die Criss met Penridge voor Kiss schrijft, Baby Driver en Hooligan, zijn (veel) meer consistent met de Kiss-sound, al is Criss’ liefde voor blues, rock ‘n’roll en soul in de nummers terug te horen. Najaar 1978 verschijnt op dezelfde dag van elk bandlid een solo-lp. De persoonlijke voorkeuren zijn zo verschillend dat het viertal eigenlijk geen gemeenschappelijke toekomst heeft. De snelle, swingende glamrock nummers op ‘The Starchild’ Paul Stanleys album komen het meest overeen met de Kiss-sound. De lp van de op de bühne vuurspugende bassist Gene ‘The Demon’ Simmons’ is een mix van on the road songs, ballads, strijkers en blues die het niet moet hebben van de (beroerde) zang, al lossen de vele gastartiesten dat probleem deels op.
In geringe mate heeft Simmons’ muziek raakvlakken met de toen ondergewaardeerde blues, ballads en rock ’n roll lp van ‘Catman’ Peter Criss, waar zijn hese stem zich goed voor leent. ‘Spaceman’Ace Frehleys funky, dansbare versie van het door Hello geschreven New York Groove doet het goed in de VS en Europese discotheken. Het nummer wijkt behoorlijk af van de overige nummers met snelle gitaarsolo’s, zijn gave waarvoor hij door Simmons en Stanley bij Kiss is aangenomen. Critici beschouwen Frehleys lp als de beste van de vier soloalbums.
Als Kiss in 1979 internationaal doorbreekt met hardrock-disco-nummer ‘I Was Made for Lovin’You’ is er controverse over het logo van de band, het lettertype van de s zou te veel lijken op die van de Schutzstaffel in het Duitse nazirijk. In de VS en vermoedelijk ook bij Simmons en Stanley, die zelf joods zijn, is dit nauwelijks bekend. In Europa ligt dit uiteraard anders. Phonogram in Duitsland besluit in 1980 het logo te veranderen, elders blijft het oorspronkelijke lettertype gehandhaafd.
I Was Made for Lovin’You’ staat op Kiss’ meest commerciële album Dynasty. Criss drumt op deze lp alleen op het door hem en Penridge geschreven Dirty Livin’ en verlaat in 1980 de band. Kiss’ opvolger Unmasked is -waarschijnlijk door het rustiger geluid- minder succesvol, net als de solocarrière van Criss. Hoewel hij op Unmasked als drummer staat vermeld, drumt in werkelijkheid de Zuid-Afrikaanse sessiemuzikant Anton Fig. Eric Carr vervangt Criss. Hij overlijdt begin jaren ’90 aan een bijzondere vorm van hartkanker. In 1982 wordt Ace Frehley door overmatig alcohol- en drugsgebruik –een probleem waar Peter Criss ook mee kampt- uit de band gezet. Vinnie Vincent vervangt hem.
In 1983 breken Simmons en Stanley met een traditie. Sinds de oprichting van Kiss verborgen de bandleden hun gezicht achter schmink en gingen ze nooit zonder op de foto, waardoor een mythe ontstond. In een stripverhaal op de hoes van Unmasked lieten ze al hun ‘echte’ gezichten zien, maar die waren niet anders dan met schmink. Als de populariteit van Kiss daalt geven ze, om de verkoopcijfers te laten stijgen, voor het eerst werkelijk hun gezichten prijs. Het album Lick it Up verkoopt inderdaad goed, over de kwaliteit van het werk zijn de meningen verdeeld.
Door de jaren heen volgen meer wisselingen van bandleden. Paul Stanley en Gene Simmons blijven onafgebroken in Kiss. Diverse herenigingen en breuken met Criss en Frehley leiden tot soapdrama’s inclusief interviews vol verwijten. Aanvankelijk gaat de strijd vooral tussen de ex-bandleden en aanvoerders Simmons en Stanley, later krijgen die het ook met elkaar aan de stok. Criss is woedend als Paul Stanley hem en Frehley van antisemitisme uit jaloezie beschuldigt, zijn favoriete tante is joods. Frehley reageert laconiek. Hij zegt dat conflicten tussen bandleden erbij horen en merkt fijntjes op dat zijn verloofde joods is, maar wil in 2005 niets meer met Gene Simmons te maken hebben als die hem in zijn autobiografie een naziliefhebber noemt. In een reactie verklaart Criss dat hij in zijn lange muzikale loopbaan altijd met veel plezier met mensen van allerlei verschillende rassen en culturen werkt en nooit racistisch is geweest.
Over Beth ontstaat ook heibel. In een interview uit 2014 met het Amerikaanse muziekblad Rolling Stone geeft Paul Stanley Gene Simmons gelijk dat niet Peter Criss, maar Stan Penridge Beth grotendeels heeft geschreven. Ook vindt hij dat als je één hit schrijft er nog één moet kunnen bedenken. Peter Criss houdt het erop dat Stanley gefrustreerd is omdat die leadzanger is van een groep waarvoor hij niet zelf de grootste hit schreef. Datzelfde jaar is er ruzie over de opname van Kiss in de Hall of Fame. Simmons en Stanley zijn woest dat alleen de vier oorspronkelijke bandleden daarin zijn opgenomen en vinden dat de opvolgers van Criss en Frehley hiermee ernstig tekort is gedaan. Veel fans vinden dat de meeste muzikanten bij Kiss niet alleen maar iemand hebben vervangen, maar hun eigen sporen hebben verdiend.
Er ontstaat commotie als Criss zich in 2003 even (en voor het laatst) aansluit bij Kiss voor een concert in Australië. Door een conflict over zijn salaris verlaat hij de band daarna weer. Simmons en Stanley gooien olie op het vuur als ze Criss’ vervanger Eric Singer met de look van de oorspronkelijke drummer laten optreden. In 2018 schuift Ace Frehley nog kortstondig aan bij Kiss. Ondanks alles blijft optreden met zijn oude bandleden voor hem vertrouwd en is het dan net als vroeger.
Datzelfde jaar schikt Gene Simmons met een vrouw die hij ongepast zou hebben betast in een restaurant, de bassist ontkent dit. Zender Fox weerde hem daarvoor al van het scherm nadat hij een redactievergadering zou zijn binnengelopen en daar mensen beledigde. In 2019 gaan een reeks concerten in Australië niet door. Paul Stanley heeft griep en keelontsteking. Of de Australische fans hun idolen ooit nog live zullen zien is onzeker. Met de End of the Road World Tour neemt de groep afscheid. Anno 2021 worden Stanley en Simmons bijgestaan door Eric Singer en Tommy Thayer.
https://www.youtube.com/watch?reload=9&v=kHkojuUSDO8
