Boek van Week 28
‘There is a plot.
What would be the point
of just a bunch of things’David Lynch (2007)
Het motto dat Peter Buurman opvoert, is de start van een knisperend jong verhaal waarbij je langzaamaan wegzinkt in melancholie en ongeloof. In een lichtvoetige, originele stijl en tegelijkertijd op indringende toon voert Buurman je mee in een onderwerp dat niet meer abstract is, maar een dagelijkse realiteit.
Menige vriendengroep, familie of werkomgeving vermijdt, uit angst voor oncontroleerbare ruzies, het aansnijden van bepaalde onderwerpen.
Peter Buurman toont lef. In zijn tweede roman (na het debuut ‘Een goede nachtrust’ uit 2020) pleegt freelancejournalist Pyotr onderzoek naar ‘de waarheid’. Of is er – zoals de titel verraadt – slechts een kern van waarheid?
In dit tijdgewricht, waarin complotten welig tieren, betreedt Buurman met kunde een glibberig pad en tekent hij uit de mond van Pyotr op:
“Ik wilde iets schrijven over de waarheid, had ik vorige week op de redactievergadering gezegd. Bij De Krant wordt namelijk een heel eenvoudige opvatting van de waarheid gehanteerd: er is er maar één, die bestaat uit objectief waarneembare feiten, die wij als journalisten vervolgens zo neutraal mogelijk beschrijven. Maar in werkelijkheid houden steeds meer mensen er hun eigen waarheden op na, die niet altijd uit feiten bestaan, maar die voor de mensen zelf niet minder waar zijn”.
Vanaf het moment dat redactiechef Nowak haar fiat aan Pyotr geeft om het artikel te schrijven, spring je achter op de fiets om over Pyotr’s schouder mee te kijken naar menige parallelle waarheid. Door de fictionele opzet van een roman te mengen met bestaande en niet-bestaande, maar bovenal vervreemdende theorieën weet Buurman elke cynicus of believer het verhaal in te trekken.
Als er ’s nachts een door een studente gemaakt filmpje viraal gaat met daarop het beeld van een blauwe vuurbal die door de lucht scheert (“O… my god”, verzucht zij), neemt het world wide web razendsnel de meningsvorming over. Het kan niet anders, hier móét sprake zijn van een meteoriet die met hoge snelheid inslaat, ergens in een stad in Nederland.
Door Pyotr zelf te koppelen aan het mysterieuze voorval (er is dezelfde avond een grote steen door zijn dakraam op zolder terechtgekomen), wekt Buurman het grijze gebied rondom feit en waarheid creatief tot leven. Getooid met een rugzak met daarin de steen gaat Pyotr voor zijn artikel op pad.
De lezer wordt gedurende het verloop van het verhaal deelgenoot van bekende en minder bekende theorieën, waaronder – om in het sportieve hier en nu te blijven – het geloof bij een groep oudere mannen dat Oranje wel degelijk het WK van 2010 heeft gewonnen. De gemiddelde mens zag Arjen Robben destijds een niet te missen kans tóch missen, maar er bestaan filmpjes waarop hij wél op miraculeuze wijze scoort. Althans, zo gaat het verhaal…
Is dit iets voor een aantrekkelijke roman, zult u zich wellicht afvragen? Ja. Buurman weet een prachtige laag aan te brengen die warme en sympathieke gevoelens oproept voor deze mannen, inclusief de onvergetelijke scene waarin de mannen gezamenlijk een replica van de wereldbeker omhoog tillen.
Met vriend Bor en ex-vriendin An als antagonisten, wil je niets liever dan Pyotr hartstochtelijk in je armen sluiten!
Peter Buurman (1992) schreef ook voor De Speld, Zondag met Lubach, Makkelijk scoren, Promenade en Plakshot.
_____
Een kern van waarheid is geschreven door Peter Buurman
Verschenen bij Uitgeverij Das Mag
Petra Hoogenboom is boekenadviseur bij IJburg Boeken, IJburglaan 561
