Elke woensdagmiddag trekken ze vanuit Buurtcentrum de Meevaart naar het Atjeh-plein. Een groep vrouwen in oranje en rode schorten, gewapend met bezems, grijpers en vuilniszakken. Maar afval bestrijden is niet hun enige doel, vertelt Mieke Maes (70) van Atelier Kans en Kracht.
Winnie van Heesch | Foto Gonda Janssen
‘Vergaderen doen we niet. We zijn doeners!’ Mieke geniet van de vrijheid die ze als pensionada heeft om nee te zeggen tegen urenlang overleggen onder een systeemplafond. Maar de beroepsbuurtwerker in haar is nog lang niet uitgeblust. Zestien jaar geleden richtte ze met een groep vrijwilligers Atelier Kans en Kracht op, ‘een konvooi tegen eenzaamheid’. Het is een hechte groep vrouwen met een brede blik en uiteenlopende roots, maar allemaal sterk geworteld in de Indische buurt. De vrijwilligers dragen drie zelfhulpgroepen in de Meevaart: van Turkse oudere vrouwen, van mantelzorgers en van mensen met psychische problematiek. Daarnaast ondersteunt het atelier initiatieven tegen eenzaamheid.
Uitnodiging
Maar hoe werd dit konvooi tegen eenzaamheid een konvooi tegen afval? ‘Kijk, wij wandelen veel door de buurt. En dan babbelen we met mensen en dan horen we keer op keer dat het zo vies is hier. Een vrouw vertelde dat ze het zo zat was dat ze af en toe met een grijpertje door haar straat ging. En ze merkte dat ze daardoor ook vaker in gesprek kwam met buurtbewoners. Zo kwamen we op het idee. Onze pleintjes moeten weer zo netjes verzorgd zijn dat ze uitnodigen tot ontmoetingen.’
Vuilste plekje
De konvooiraad besloot om te focussen op het vuilste plekje van de buurt. Dat was het Atjehplein. ‘Het ligt daar vol met verpakkingen van to go maaltijden en sigarettenpeuken. En het is werkelijk schrijnend om te zien hoe zwervers in die bakken vol met hondendrollen en bedorven eten duiken om er blikjes en flesjes uit te halen.’ De konvooiraad heeft naast de afvalbakken mooie houten veilingkistjes geplaatst. Daar kunnen mensen nu hun statiegeldverpakkingen achterlaten voor mensen die dat kunnen gebruiken.
Mooie houten veilingkistjes naast de afvalbakken
Tijdens het schoonmaken houden de vrouwen hun ogen en oren goed open. ‘Dan zie je bijvoorbeeld dat in het speelgedeelte voor kinderen de prullenbakken op volwassen hoogte staan. Dus wat gebeurt er: kinderen laten hun rommel op de grond vallen en hun ouders rapen het op en gooien het in de prullenbak. Terwijl je juist van jongs af aan moet leren zelf je rommel op te ruimen.’ De volgende stap is dan ook om buurtkinderen bij het project te betrekken: met een lied, of door kinderen zelf een prullenbak te laten ontwerpen.
Vonkje
De groep probeert buurtbewoners te stimuleren zelf ook een straat of plein te adopteren. ‘Wij vragen buurtbewoners om hun ogen en verstand te gebruiken. Zie je een plek die vuil is? Zet daar een kistje neer voor statiegeldflesjes of organiseer iets met elkaar. Het gaat erom dat iedereen een steentje bijdraagt.’ De konvooiraad heeft nu al het gevoel iets te hebben aangewakkerd. ‘Het is als een klein vonkje dat steeds groter wordt.’ De aandacht van het stadsdeel hebben ze al getrokken: ‘Jan-Bert Vroege vroeg of wij wilden deelnemen aan een commissie. Maar vergaderen, dat doen we niet.’
