In de komende nummers van Dwars worden verhalen gepubliceerd uit het boek ‘Het armoede alfabet van Treintje Rosewater en Sonja Abdelmiskin’. Mariska Stevens en Jannekee Jansen op de Haar zijn de auteurs.
Even voorstellen. Mijn naam is Sonja, ik woon in de Dapperbuurt en ben 46 jaar oud. Ik ben de buurvrouw van Treintje Rozewater. Treintje woont al een eeuwigheid in deze buurt en heeft met iedereen goed contact. Zij was ook de eerste die met mijn man Mustafa een praatje maakte toen wij hier kwamen wonen. Veel mensen vonden een gemengd huwelijk toen gek en durfden niet met mijn man te praten. Ik kom dat overigens nog steeds wel tegen, dat mensen het raar vinden, ik krijg soms de meest rare vragen, of ik geen Nederlandse man kon vinden, en of ik nu ook moslim ben geworden.
Mijn man maakt altijd grapjes over Treintje, hij noemt haar vaak Treintje Mazhar. En daarmee bedoelt hij dat Treintje altijd iedereen in de buurt welkom heet. Daarom mag iedereen haar ook, omdat ze altijd interesse heeft voor iedereen en met iedereen een praatje begint. Een Mazhar is een mooi versierde Marokkaanse parfumfles, die ze meestal vullen met rozenwater. Als er gasten langs komen, of voor het eten, gaat er meestal een kind van de familie met de Mazhar rond en krijgt iedereen een scheutje rozenwater in zijn handen. Daar gaan je handen lekker van ruiken en in de zomer als het warm is, werkt het heerlijk verkoelend.
Ik kom Treintje vaak tegen in het trappenhuis van onze woning, zij woont vlak boven ons. Laatst sprak ze mij aan en vertelde dat ze verhalen over armoede aan het verzamelen is en of ik ook mee wilde helpen om verhalen op te schrijven. Het was Treintje opgevallen dat er zoveel mensen zijn die geen idee hebben, hoe het is om arm te zijn en dat er steeds meer mensen in armoede vervallen en daar heeft ze volgens mij helemaal gelijk in. Ik heb dus ingestemd met het plan en sindsdien probeer ik de verhalen die ik hoor en mijn eigen belevenissen op te tekenen. Ik heb ook mijn man en kinderen gevraagd om hun ervaringen op te schrijven en zowaar wilden ze meteen meedoen. Zelfs mijn zoon Hamza doet mee en dat vind ik heel bijzonder, want meestal vindt hij alles ‘stom’ wat ik voorstel.
Later vandaag aan het eind van de middag ging ik nog even naar buiten, het was een uur of vijf en de markt was al aan het opruimen. Er stonden een paar mensen uit de buurt met een plastic tas tussen de achtergebleven kratten met groente te kijken. De nog bruikbare tomaten en paprika’s haalden ze eruit en stopten ze in hun tas. Ik moet eerlijk bekennen dat ik dat ook wel eens gedaan heb. Het is krankzinnig hoeveel goed voedsel er weg wordt gegooid, terwijl er mensen in de buurt zijn die hongerlijden. Nu liep ik echter door naar de Lidl en haalde daar mijn groente.
Eerlijk gezegd haal ik alleen overgebleven groente van de markt als niemand het ziet. Niet iedereen hoeft te weten dat wij het niet breed hebben en veel mensen in de buurt denken nog steeds dat wij rijk zijn, omdat mijn man een eigen bedrijfje heeft. Raar is dat toch dat goed voedsel dat overblijft van de markt en van winkels wordt weg gegooid, waarom verzamelen we dat niet in een soort van weggeefwinkel die elke middag van vijf tot zes open is en waar iedereen die dat wil spullen kan halen. Nu wordt het soms wel opgehaald door bedrijfjes die er weer iets mee doen, zoals dat restaurant in de Tsaar Peterstraat. Natuurlijk is dat al heel veel beter dan hoe het vroeger ging, vroeger ging alles gewoon direct de vuilniswagen in, maar het zou nog beter zijn als het gewoon aan de bewoners gegeven zou worden. En dan niet alleen voor mensen met de stadspas, maar gewoon voor iedereen die het wil hebben. Lijkt mij wel leuk, om naast de nieuwe buurvrouw die net een huis heeft gekocht en de studenten uit de straat te staan om weg gegooide groente en fruit uit te zoeken. Tenslotte moeten we allemaal eten, rijk en arm.
