Langs de Plantage Kerklaan kwam een hooggehakte jonge vrouw in een imitatie bontjas kordaat aanstappen. Gezicht geplamuurd en opgeverfd, haren gebleekt en bekroond met een design zonnebril. En waren daar wat sporen van cosmetische ingrepen in haar gezicht te zien?
Ze kwam me vagelijk bekend voor als onderdeel van dat immer groeiende leger van BN-ers die met de diepgang van een surfplank onze nieuwsvoorziening teisteren. Een plaag van pijnlijke proporties.
Zelfverzekerd passeerde ze de poort bij de ingang van de Artis en liep op een suppoost af. Met een nuffige blik op haar gezicht stelde ze hem een vraag en hij wees haar een richting aan. Gezwind vervolgde ze haar weg en ging de eerstvolgende deur binnen.
Daar boven stond groot het woord Micropia. Twee seconden later kwam ze weer naar buiten met een geïrriteerde oogopslag. Liep langs de serre van Café Plantage, rukte er woest aan de deur, maar bedacht zich bij het zien dat het daar binnen vol zat. Met gewone mensen.
Een deur verder vond ze haar bestemming. Eindelijk. Ze slaakte een zucht van verlichting. De ingang van de tv-studio waar RTL dagelijks een onnozel babbelprogramma opneemt. Dichter bij het nirvana kun je niet komen. Ze opende de deur resoluut en stapte over de drempel. Wellicht de drempel van grote roem.
Succes. Nieuwe hoogtepunten. Klatergoud.
Ik moest denken aan de Franse 19e-eeuwse schrijver Honoré de Balzac die sprak: ‘Roem is vergoddelijkt egoïsme’
en het is maar dat U het weet.
