Voor de ingang van het Wertheimplantsoen maakte ik een praatje met een mij onbekende man. We bleken gemeenschappelijke kennissen te hebben. Die allemaal al dood zijn. We spraken over de vergankelijkheid van het leven en de verlossong die de dood kan zijn.
Ondertussen kwam er met gezwinde spoed een man aanlopen. Mager, lang haar, haakneus in een zwart hemd. Hij liep naar de vuilnisbak vlak achter ons, stak zijn rechterarm erin en viste twee blikjes en een plastic flesje op die hij in een tas stopte. Met een tevreden gezicht liep hij door.
Mijn gesprek was inmiddels in Frankrijk, waar mijn gesprekspartner vroeger een atelier had, in Beziers. Kunstenaar dus. We mijmerden over la douce France. Dijon, Montpellier, Toulouse en de ultieme toeristenval bedevaartsplaats Lourdes.
Er verscheen weer een man bij de vuilnisbak. Een wat pafferig figuur met kleurrijke kleding en een bril die met tape bij elkaar werd gehouden. Hij graaide in de afvalopvang en haalde niks naar boven. Met een moedeloze blik stampte hij met zijn voet op de grond en droop af.
Ik was er inmiddels achter gekomen dat de man waarmee ik sprak een beroemde neef heeft. Een cabaretier. Van die enge katholieke kant zei hij met een van weerzin vertrokken gezicht. En ik maar denken dat alle cabaretiers gereformeerd zijn.
Ondertussen kwamen twee jongeren aanlopen, meisje en jongen. Hand in hand. Hip, modern en echt van deze tijd. In hun hand allebei een blikje. Ze bogen zich voorover en zetten de blikjes met een vrome uitdrukking op hun gezicht de grond naast de vuilnisbak. Als een offer op het altaar van de medemenselijkheid dacht ik bij deze aanbli.
