Boek van Week 16
Dit verhaal begint als een eigenaardig avontuur. Vrienden Magnus en Elias maken een grote vrolijke tocht in een sprookjesachtige wereld. In eerste instantie lijken ze vooral veel plezier te hebben met elkaar en met de rare streken die ze uithalen. Toch klopt er iets niet. Zijn ze ergens naar op zoek? Naar zichzelf? Of is het iets heel anders?
De jongens hebben een bijzondere, intieme vriendschap. Je ontdekt Magnus door de ogen van Elias, die hem ontzettend bewondert. Magnus is de allermooiste en liefste persoon op de wereld. Hij is ook slim, deelt zijn vele hersenspinsels, stelt filosofische vragen. Het is een denker, maar ook iemand die durft. Elias lijkt het tegenovergestelde, is afwachtend, volgt en twijfelt.
Het is onduidelijk of het gevoel van beide kanten even sterk is. Bewondert Magnus Elias net zo? Of is de liefde die Elias voelt eenzijdig? Alle onduidelijkheid zorgt voor veel spanning. Terwijl ik me liet meevoeren met het dromerige, sierlijke verhaal vreesde ik voor Elias, voor de intense gevoelens die hij heeft voor zijn vriend. Magnus is een vriend die je meesleurt, omdat je zelf niet durft. Elias is een vriend die ervoor zorgt dat je weer met beide benen op de grond terechtkomt, als je teveel zweeft. Hij zal er altijd voor je zal zijn. Ze hebben elkaar nodig, maken elkaar beter. Maar wat doe je als je zo veel van iemand houdt en je moet het onmogelijke doen?
Splinter’s schrijfstijl is heel creatief. Het wordt vaak beschreven als barok, en dat is het precies. Sierlijke, uitbundige zinnen beschrijven het verhaal als een kunstwerk, dat veel weg heeft van een barok schilderij. Een stijl die zelfs doorgevoerd is in de omslag van het boek, ontworpen door Anton Corbijn. Het theatrale komt terug in de aaneenschakeling van beeldspraak en stijlfiguren. Soms is het zo veel, dat het zoet wordt, over de top. De meest absurde metaforen en associaties komen langs. Wat dacht je van ‘de poort die je aankeek als een oude man met een wandelstok’? Het laat een hele eigenzinnige fantasie zien. En juist deze manier van schrijven past precies bij het meeslepende verhaal, bij het karakter van Magnus, bij de wonderlijke wereld waarin ze zich bevinden. Tegelijkertijd is alle schoonheid maar schijn, want vanaf buitenaf kan het lijken alsof alles goed en mooi is, maar je kunt nooit precies zien wat er zich aan de binnenkant afspeelt. Ook hier komt de barokke stijl weer terug, het contrast tussen donker en licht. Waar Magnus en Elias aanvankelijk opgetogen jongens lijken, die zich in het licht bevinden, schuilt er veel meer achter deze vrolijke reis. De donkere kant van het sprookje onthult zich, de tocht wordt steeds zwaarder en ze reizen verder in de duisternis.
als de Hemel genoeg ruimte heeft, is een zeer gevoelig boek, eentje waar je je volledig in mee kunt laten slepen. Ondanks de gekunstelde zinnen en uitgebreide omschrijvingen zweefde ik gemakkelijk en met plezier door het verhaal heen. Ook kwamen er veel heftige emoties naar boven die me ontdaan, maar toch met een mooi gevoel achterlieten. Het is een verhaal met een belangrijke boodschap.
_____
als de Hemel genoeg ruimte heeft is geschreven door Splinter Chabot
verschenen bij Uitgeverij Podium
Milan Vreeken is boekenadviseur bij IJburg Boeken, IJburglaan 561
