Boek van Week 50
Eigenlijk zou ik het kort willen houden deze keer en alleen een link sturen naar onze eindejaarsnieuwsbrief. Daarin staan een stuk of zestig tips, we hebben ons weer eens goed laten gaan. In het licht van de inleverdeadline las ik gehaast nog een aantal boeken waarvan ik verwachtte dat ze tot mijn beste boeken van het jaar zouden behoren. Dat was ook zo: Lauren Groff en Claire Vaye Watkins schreven geweldige boeken en daar schreef ik over voor de nieuwsbrief. En nu ben ik een beetje leeg.
Voor mijn boekenclub herlas ik een boek (De gelukzalige jaren van tucht van Fleur Jaeggy), werd gedurende de bespreekavond nog enthousiaster dan ik al was, maar ook over haar schreef ik al. Voorzichtig begon ik gisteravond in een nieuw boek: Een geest in de keel van Doirreann Ní Ghríofa, het is heel aantrekkelijk, maar na veertig pagina’s kan ik er nog niet iets meer van zeggen dan, ja, aantrekkelijk en veelbelovend.
Misschien dan toch nog iets zeggen over het boek van Watkins, Ik hou van je maar kies het duister. Bij het aanleveren van mijn stukjes had ik het nog net niet uit, maar ik wilde er per se al iets over zeggen, bang dat het boek anders in het duister zou blijven. Nu heb ik het wel uit, nog maar net, en mijn lege gevoel kan ik ook daaraan ophangen. Want wat een boek was dat.
Watkins kende ik al van haar verhalenbundel (Battleborn) en de roman Goud roem citrus. Ik wist dat ze werkte aan een autobiografischer boek en keek daar meer dan reikhalzend naar uit. Watkins is de dochter van Paul Watkins, de man die in de Manson Family de meisjes ronselde. Hij overleed toen Claire zes was, maar evengoed is dit een niet te missen stempel op een leven.
Het boek (die titel, die titel!) begint met de postnatale depressie van Watkins na de geboorte van haar dochter. Ze krijgt het gewone gezinsleven niet onder de knie en als ze op een goed moment een lezing mag gaan geven in Reno, de stad waar ze studeerde, wordt ze als in drijfzand vastgezogen in haar verleden en slaagt er niet in los te komen.
Claire groeide op met haar zus Lise en haar losgeslagen moeder, later kwam er nog een halfzusje bij. Een leven in armoede, geschooi, veel verhuizen, vroege drugs. Watkins schrijft hier nietsontziend over en dat maakt dat het boek schuurt en snijdt, bijt en krabt. Het is rauw, openhartig, eerlijk en zo verbluffend goed geschreven dat zowel de stijl als de inhoud diepe indruk maakte.
Wat een trip. Voor wie een beetje lef heeft en een sterk hart.
(En zoek toch ook de eindejaarsnieuwsbrief van Linnaeus nog even op.)
_____
Ik hou van je maar ik kies het duister is geschreven door Claire Vaye Watkins
vertaald door Rob van der Veer
verschenen bij Uitgeverij Querido
Edith Vroon is boekverkoper bij Linnaeus Boekhandel, Middenweg 29
