Het huis waar ik in woon heeft allerlei eigenschappen die het voor Amsterdamse begrippen nagenoeg ideaal maken: het heeft een eigen opgang, het is op de eerste etage, er zit een keurig kantoor onder en er woont niemand boven. Goed, je kunt de buren links en rechts horen snurken, maar het heeft zowel voor als achter een balkon zodat je de hele dag kunt zonnen. De achterkant kijkt uit op een rij tuinen met fruitbomen die in de lente royaal bloesemen. Verder is het niet ver van het centrum, aan de goede kant van de stad, vlakbij alle soorten winkels, rustig gelegen tussen chique en levendige straten in. Maar het beste aan het huis is dat het ligt aan een parkeerplaats met elf zilverlindes.
Nu zou de bovenstaande alinea niet misstaan op Funda, maar het mag duidelijk zijn dat ik mijn huis niet kwijt wil. Sterker nog: mijn buren zijn heel aardig, maar ik droom er regelmatig van dat ze verhuizen zodat ik mijn woongenot kan uitbreiden.
Inmiddels kijk ik bijna zes jaar op het pleintje uit. Toen ik hier kwam wonen strandde mijn relatie nog voor de laatste dozen waren uitgepakt. De enorme bank, de massieve salontafel, alles waarvoor nog maar een paar maanden eerder een handig liftje was gehuurd, was weg.
Niet lang daarna belde mijn ex met de mededeling dat onze Fiat Panda was gestolen. Twee politieagenten hadden zojuist aangebeld bij haar nieuwe woning aan de andere kant van de stad. Ik liep naar het raam en moest constateren dat de bejaarde Panda inderdaad niet meer op het pleintje stond. Er bleek een ramkraak mee gepleegd te zijn op de Middenweg. De dieven hadden een heleboel dure kleding gestolen en waren na een wilde achtervolging op de ring ontkomen. De auto kon naar de sloop. Er welde een zeker respect voor de overvallers in mij op, want eerlijk gezegd kon de Fiat niet meer langzaam rijden zonder te sputteren en flink doorrijden ging al veel langer niet meer. Ten minste één van hen moest een zeer getalenteerde chauffeur zijn met veel gevoel voor het karakter van dat oude ding. Zo kwam het dat we niet wéér met dat kleine koekblik naar de garage hoefden, maar daar stond tegenover dat nu niet alleen het huis, maar ook het pleintje wat leeg aandeed. Ook al was het de hele zomer groen.
Na nog een tweede keer samen te hebben gewoond, ben ik nu opnieuw alleen. Bij het verdelen van de inboedel hield mijn laatste liefde een vogelhuisje omhoog dat we van haar vader gekregen hadden. Ze stelde voor dat we het bij wijze van afscheidsritueel aan een van de zilverlindes zouden hangen. Daar hadden we tenslotte allebei altijd met veel plezier naar gekeken.
Toen ik een paar dagen later in het schemerdonker thuiskwam, was de parkeerplaats afgezet. De lindebomen waren met wortels en al uit de grond getrokken. Sommige stammen waren al verpulverd. Er lag een enorme hoop houtsnippers op een hoek van het plein. Het buurtcomité had gelijk gekregen: de gemeente had de bomen laten kappen. Om meer parkeerruimte te creëren natuurlijk, die harteloze beleidsslaven. Net nu wij de laatste eer aan onze liefde wilden bewijzen.
Met tegenzin opende ik de voordeur van mijn nagenoeg ideale huis. Op de mat lag een brief van het stadsdeelkantoor. Pas een paar dagen later opende ik hem. De toon was vriendelijk. Er stond in te lezen dat de bomen die tot voor kort op het pleintje groeiden niet juist waren geplant. Daardoor werden alle tegels uit de grond geduwd. Bovendien had het tot gevolg dat de bomen kleiner bleven dan de bedoeling was. Daarom zou het hele pleintje opnieuw worden aangelegd. Eerst zou de grond worden afgegraven. Dan zou er speciale bomengrond worden gestort. Vervolgens zouden er nieuwe bomen geplant worden, op de goede manier. En er kwamen spiksplinternieuwe tegels. Er was opnieuw een keuze gemaakt voor zilverlindes, en die zouden nu echt tot hun recht komen.
¶
Maaike Bergstra schrijft toneel. Haar werk werd uitgegeven door Theaterboek en gespeeld door verschillende gezelschappen. Het stuk Isa werd gekozen door het Platform onafhankelijke Theaterauteurs als een van de tien meest opzienbarende stukken van 2007 en won de eenakterprijs Hoge Nood. Maaike Bergstra is hoofdredacteur van het online kunstmagazine Tijdschrijft Ei (tijdschriftei.com), werkt als docent onder andere voor de Schrijversvakschool Amsterdam en is redacteur van de literaire roadshow Schrijvers uit Oost (schrijversuitoost.nl).
