Zoals ik al eerder heb gemeld: Mij ‘overkomen’ geregeld vreemde ontmoetingen op onverwachte plaatsen en momenten.
Begin jaren zeventig. Ik zou eens op reis. Ik was gestopt met mijn studie. ik had even genoeg van Amsterdam, van het wereldje. Naar Spanje! Om mijn hartsvriendin E. te bezoeken. Zij had van een uitstapje naar Ibiza een permanent verblijf gemaakt. Vanwege de fascistische dictatuur was ik, inmiddels, als één van de weinige Nederlanders, nooit in dat land geweest. Evenmin als in de Efteling. Dat is nog altijd zo. Het één heeft niets te maken met het ander maar ik wil hiermee aangeven dat ik best principieel kan zijn.
Je kunt het je dezer dagen niet goed voorstellen dat E. en ik geruime tijd geen contact hadden gehad. De communicatie stond toen nog in de kinderschoenen. Een adres had ik niet, laat staan een telefoonnummer. Edoch: ik, onnozele, had het idee dat het eiland niet zo groot was. Dat ik haar gemakkelijk zou vinden. Beetje een dorp, zeg maar.
‘Een nieuwe lente, een nieuw geluid’, ook maar eens op avontuur. In de trein naar Barcelona sloot ik vriendschap met een groepje Londenaren dat op weg was naar Formentera. Een hippie kolonie op het eilandje vlak voor Ibiza. Toen we met de boot Ibiza naderden zag ik het absurde in van mijn impulsieve missie. Het eiland was, in mijn simpele, romantische, stadse, ogen van enorme omvang. De kans dat ik E zou tegenkomen verschrompelde zo’n beetje tot nul. Geen nood. Jammer dan. Ik zou me aansluiten bij de Engelsen.
Om over te stappen op de boot naar Formentera had ik een paar uur de tijd. Veel bagage had ik niet. Ik zette voet aan wal. Tot mijn stomme verbazing hoorde ik vrijwel direct: ‘Zo meneer Pol, u hier?’. Het was E. die, naar ze later verklaarde, zelden of nooit in de haven kwam.
De rest is, zogezegd, geschiedenis. E. woonde op een berg met haar Spaanse vriend. Ik ben een maand bij ze gebleven. Geweldige tijd gehad. Al werd ik uiteindelijk door heimwee terug getrokken naar Mokum. Reizen was en is nog steeds niet mijn ding. Ik heb tijdens mijn verblijf op de berg me de kunst eigen gemaakt van het vervaardigen van leren tassen. Wat natuurlijk altijd goed van pas komt.
E zou later haar eigen modemerk vestigen dat nog steeds floreert: Elisa F.
