Aan de waterkant in het Wertheimplantsoen zaten twee toeristen op een kleed te lunchen uit een verzameling plastic bakjes die ze om zich heen hadden uitgestald. Oost-Europeanen te oordelen aan de schaarse klanken die ze uitstootten.
Ze hadden allebei Rasta haar. De man, die zijn bovenlichaam had ontbloot, had op zijn rug een cirkel laten tatoeëren met driehoekjes eromheen en een ster in het midden. Zijn rechterarm en -schouder waren versierd met een chaotisch uitziend groen lijnenlandschap. De vrouw was gekleed in een ruim zittend zwart truitje en een verschoten korte broek en daaronder waren op haar roomblanke benen zwarte geblokte figuren aangebracht. In haar neus, lippen, oren en god mag weten waar nog meer zaten ringen.
Tot zover niks aan de hand, gewoon twee hippe jonge mensen op vakantie. Wat hun verschijning storend maakte was de onophoudelijke hakkepuf muziek die uit een cylinder kwam die tussen ze in lag. Het klonk als een stoomtrein die met hoge snelheid over rails raasde en af en toe een stoomfluit liet horen. Uitermate irritant.
Dat is blijkbaar wat de jeugd tegenwoordig onder muziek verstaat. Het is een teken van het eind der tijden. De dansmuziek der gedoemden. Een aantasting van de serene rust die in dit plantsoen normaal heerst en een belediging van de waardigheid van het oorlogsmonument dat op gehoorsafstand ligt.
De terreur van het toerisme is terug.
en het is maar dat U het weet.
