| Verhalen uit de Plantage | Dick Pol |
Opgroeien is een hele lastige klus. Ik was als kind brutaal en druk. Vandaag de dag zou men dit gedrag bestempelen als ADHD of een andere afkorting. Ik voelde me dikwijls, als velen, dat dan weer wel, onbegrepen. Ik werd vaak gestraft en heb een hoop tijd doorgebracht in de hoek en op de gang. Op de middelbare school moest ik eruit toen ik de gestelde vraag beantwoorde met: ‘Ik weet het antwoord maar ik zeg het niet’. Ik vond het zelf best geestig en hierin stond ik wederom alleen.
Mooi verhaal (van K. die niet graag heeft dat zijn naam wordt gestrooid): man loopt door Artis met twee zoontjes, de jongens vechten om het gebruik van een iPad (jongens zijn jongens). Het apparaat stort ter aarde, de vader raapt het op. Hij, kijkt even zegt: ‘Nou die is stuk’, stopt het met een vermoeid gebaar in zijn rugzak. Eén van de knaapjes gaat met gespreide armen en benen ruggelings op de grond liggen. Hij roept: ‘Dit is de ergste dag van mijn leven!’
Jaren geleden paste ik op de kinderen van mijn neef. De meisjes, drie en vijf, staan voor het raam en kijken hun ogen uit in de grote stad. Willen van alles weten. Ik serveer een glaasje sap, boterhammen en zet ze aan het tekenen. Omdat ik zit te lezen antwoord ik op hun vragen een paar keer: ‘Weet ik niet’. Hierna wordt het een tijd stil. Wanneer ze worden opgehaald vraagt hun moeder: ‘Was het leuk met ome Dick?’. Hierop zegt de oudste: ‘Hij is wel lief, maar hij weet bijna niks’.
Het is de dames niet slecht vergaan. De één is afgestudeerd als kinderarts, de ander in wis- en natuurkunde.
Mocht het zover komen dan ben ik beschikbaar als oppas voor eventuele spruiten.
