Na een jarenlange intense afhankelijkheidsrelatie heb ik eindelijk de moed verzameld om het uit maken. Sinds 11 december (oh what’s in a date?) zijn we niet meer samen. Ik heb mijn geliefde bakkies troost de deur gewezen. De reden? Plotselinge angst-en paniekaanvallen die zómaar opkwamen en een nooit ophoudende fear of missing out. Ik wil minder gejaagd leven en dit is een begin.
Maar leven zonder koffie is best een aderlating, kan ik je vertellen. Koffie staat symbool voor veel dingen: gezelligheid, troost, warmte, die knuffel van binnen. En het was ook een handige manier van energie lenen als je die zelf niet hebt. Waar ga ik die nu vandaan halen?
De eerste paar dagen waren echt doorzetten en doorkomen. Ik kreeg onwijze hoofdpijn van de afkickverschijnselen. Ik was snel geïrriteerd en miste ook echt even dat momentje voor mezelf. Maar toen bedacht ik me dat ik natuurlijk gewoon decafé kan drinken. Die van de Coffee Company smaakt precies hetzelfde als de normale, dus ik kon mijn brein een beetje foppen en decafé bestellen. Toch even dat momentje voor jezelf. Dat was een troost. Dat ritueel hou ik erin.
Op een dieper niveau merk ik dat ik rustiger ben sinds ik geen koffie meer drink. Vooral mentaal heb ik meer rust. Vluchten lijkt soms erg op ambitie en de laatste tijd was ik overambitieus. Ik stelde mezelf onhaalbare doelen. Ik had zoveel stokken om mezelf mee te slaan. Soms is wat je wil niet per se wat je nodig hebt. Misschien was koffie daar de benzine van: alsmaar meer willen. Strak staan.
Nu, een maand later, voel ik me een stuk minder gejaagd en bewoon ik meer mijn lijf. Ik voel me vaker moe en daar geef ik dan maar aan toe. Ik doe voor het eerst sinds jaren weer een dutje overdag. Ik loop langzamer over straat, in plaats van als een hoogdravend paard. Voor mijn dochtertje heb ik meer geduld en echte aandacht. Ik probeer nu vaker dingen te beleven in het moment, in plaats van alles te zien als een taak die ik moet afvinken. Ik wil meer bewust genieten. Van die kleine dingen. Herfstkleuren in het natte Frankendael park. Mijn dochtertje die opeens volle zinnen spreekt. De geur van mijn vriend z’n nek. Dat is pure winst.
Ik ben blij dat ik deze stap heb gezet. Het is het waard. Maar nu nog volhouden! Als stok achter de deur ben ik een podcast begonnen op YouTube: Life Without Coffee. Je bent welkom deze te beluisteren.
