We kunnen voor het eerst sinds oktober weer op een terrasje zitten. Het voelt emotioneel om de stad weer te zien ontluiken. Tijdens Koningsdag, of eigenlijk ‘Woningsdag’, was deze spanning al voelbaar. Het kabinet heeft natuurlijk expres gewacht tot na Koningsdag met de versoepelingen, maar mensen konden niet meer wachten. Hier en daar ontsprongen kleine feestjes op straat. Je hoorde die bekende ruis en toeters op de achtergrond.
De meeste mensen bleven bescheiden, maar op sommige plekken liep het de spuigaten uit. Het Oosterpark is zelfs om 17.00 uur gesloten omdat het te druk werd.
Ik heb de vrijmarkt gemist, zeker omdat die kleine het nu echt mee zou krijgen. Normaal gesproken rol ik mijn kleedje uit en maak ik nog best een omzet. Het is een traditie met mij en mijn zussen, samen verkopen op de Linnaeusstraat. Mijn moeder kwam dan altijd langs met koffie en koek en mijn vriend sliep uit.
Dit jaar moesten we opnieuw een teleurstelling incasseren. Er mocht precies niks en dat begint nu traditie te worden. Dus ik ben een beetje in het Frankendael gaan hangen met het gezin, onder het ooievaarsnest met een kopje koffie erbij. Even kort wat vrienden gezien op straat, toen naar huis gegaan omdat het toch voelt als een riskante onderneming. De drukte kan post-lockdown een beetje intimiderend zijn. We zijn immers niks meer gewend en de oranje zee begon echt aan te dikken.
We mogen weer iets meer. Dat geeft een dubbel gevoel van euforie en spanning. Ik heb vanmiddag een terrasje gereserveerd bij Polder en kijk er enorm naar uit mijn voeten onder de tafel te schuiven met mijn vriend tegenover me en een zonnebril op mijn kop. Denk dat ik dan een lekker broodje kroket bestel. Boekje lezen, beetje staren. Maar tegelijkertijd word ik op mijn schuldgevoel aangesproken door ongeveer alle media. De ziekenhuizen liggen nog vol en de druk op de IC’S is nog te hoog. Jeetje. Draag ik bij aan een probleem? Is dit egoïstisch?
Iedereen vraagt zich af: doen we hier verstandig aan en in hoeverre ben ik verantwoordelijk als ik wel dat terrasje neem? Corona is een gokspel en de winner takes it all. Iemand in de supermarkt kan het hebben, maar ook je geliefde die net een auto heeft gehuurd of de ober die de melk opschuimt. Het is zo ingewikkeld.
We vergeten bijna dat genieten niet zo ingewikkeld hoort te zijn. Het is oké om iets te willen en om het leven te willen beleven. Dat kan op een veilige manier. Dus zet die frituur maar alvast aan. We komen eraan!
