Het is moedeloos makend dat woonprotest. Een diepe droefenis daalt over mij neder. Het hopeloze verhaal van de blijvende woningnood. Vechten tegen de bierkaai van speculanten, huisjesmelkers en het grootkapitaal is van alle tijden. Woningnood ook.
Mijn ouders, die arme mensen, moesten met een jengelend kind op een krappe zolder wonen tot ze via en slinkse truc een huis kregen waar ze nooit meer weg gingen. Ikzelf woonde voor het eerst zelfstandig in een uitgebroken zolderkast. Totdat ik na 10 seconden schandalige leegstand een sloopwoning kraakte in een afbraakwijk in de toenmalige getto’s van Amsterdam Oost waar nu ook de prijzen door het dak gaan. Van heroinejunks naar cokesnuivers zeg maar.
De kraakbeweging heeft mijn generatie geholpen, maar die bestaat niet meer. Alleen boze en gefrustreerde zoekers naar een woning en bewoners die teveel moeten betalen en krom moeten liggen om de belachelijk hoge woonlasten te betalen.
Echt een gaaf land waarin we wonen met een aloude louche bestuurscultuur en zogenaamd nieuw leiderschap waarbij alles gewoon bij het oude blijft. De gewone man is als vanouds het kind van de rekening.
Moedeloos makend, en het is maar dat je het weet.
