Home Overzicht Onder de Torontobrug

Onder de Torontobrug

0

Al sinds het begin van het corona tijdperk loop ik ’s morgens regelmatig naar het Bakhuys in de Sarphatistraat voor een koffie. Zij zijn doordeweeks al om 7.00 uur open en aangezien ik meestal vroeg wakker ben vind ik het fijn om gelijk even naar buiten te gaan. Nu er geen stoeltjes meer buiten staan, loop ik met mijn coffee to go langs het Amstelhotel, onder de Torontobrug door naar de Amstel en vervolgens wandel ik langs de Weesperzijde. Soms een krantje mee en dan even aan het water zitten als het weer het toelaat.

Een tijdje geleden zag ik dat er onder de brug een zwerver lag, een matras had ik er al wel eens zien liggen, maar nu lag er ook iemand op, ingepakt in een lichte deken. Ik liet mijn fantasie de vrije loop. Wie zou dit zijn, iemand die door omstandigheden dakloos is geraakt, een uitgeprocedeerde asielzoeker, een drugs of drankverslaafde? Hardlopers renden erlangs en keken niet op of om, alsof dit tafereel heel normaal was. Maar ik vond het alleen maar triest.

De dagen erna lag hij er ook, op dezelfde plek en steeds diep in slaap met zijn hoofd rustend op een rode Dirktas.

Op een ochtend zag ik tot mijn verrassing dat iemand een papieren zakje met waarschijnlijk een broodje of croissantje erin naast hem neergelegd had. De zichtbare goedheid van de mens. Een paar dagen later besloot ik dat zelf ook te doen. Ik legde het vers gekochte croissantje voorzichtig naast hem neer, bang om hem wakker te maken. Maar in plaats van een gevoel van liefdevolle medemenselijkheid, vond ik het eigenlijk alleen maar gênant. Alsof ik te dicht in zijn wereld kwam, een wereld die zo ver van het mijne vandaan ligt. Toch hoopte ik ook dat hij er ondanks dat van kon genieten.

Terug van een korte vakantie op Schiermonnikoog, maakte ik weer mijn wandelingetje en ik was benieuwd of hij er nog lag. Maar de plek leek schoongeveegd, ook het matras was weg. Waar zou hij zijn, zo vroeg ik mij af. Zou het allemaal goed afgelopen zijn voor hem? Zou hij ergens in een warme opvang zitten? Ik hoopte het echt.

Ik verwacht niet dat hij nog terug zal komen, zonder matras zou zijn ligplaats op de koude stenen kaderand zijn en dat lijkt mij zelfs voor een zwerver niet te verdragen. Gek genoeg voel ik mij ook een beetje teleurgesteld. Met mijn nieuwsgierige aard had ik toch graag een keer contact met hem willen maken en horen hoe hij op straat terecht was gekomen. Wellicht met een kop koffie erbij.

Nu zal ik het nooit weten.