Op weg naar een tentoonstelling met tekeningen van wijlen Peter van Straaten in het Allard Piersonmuseum fietste ik in het begin van de middag over het Kadijksplein. Dat zat onder een donkere lucht, een stevige wind joeg de wolken voort als was het een 17e-eeuws schilderij.
Een oudere kunstenaar was op een visserskrukje achter zijn schildersezel doende de hoek met de Hoogte Kadijk en de aldaar gevestigde horecagelegenheid vast te leggen. De artistiekeling, met uiteraard een alpinopet op zijn hoofd, was bezig aan een aquarel zo te zien.
Ja, er hing een geur van kunst in de lucht.
Een viertal uren later keerde ik terug van mijn museumbezoek waar ik een kleine, een beetje willekeurige selectie uit een oeuvre van vele duizenden tekeningen van meestertekenaar Peter van Straaten had bekeken. Zijn kunstbroeder, de aquarellist met de alpinopet zat nog immer op zijn krukje, met een penseel in de hand. Een gekwelde blik gefixeerd op het stuk papier voor hem. De worsteling met de materie. Het werkje was verre van af.
Toen ik de hoek omsloeg voelde ik de eerste regendruppels op mijn hoofd neerdalen, hetgeen een langdurig overtrekkend neerslaggebied aankondigde. Ik hoopte dat de alpinoman en zijn kunstwerk in wording tijdig weg konden komen. Het droevig beeld van een voor de regen wegvluchtende kunstenaar met een verregend kunstwerk, schildersezel in de hand, verscheen in mijn gedachten, Peter van Straaten zou er ongetwijfeld een passende tekst bij hebben verzonnen.
