Steeds als er een leuke aanbieding is ergens in Amsterdam of omgeving, koop ik een voucher. Vooral de massages vind ik prettig en altijd een verrassing wie en waarom iemand die geeft.
Dit keer is het een Chinese voetenmassage van een half uur plus een half uur op een thermaal massagebed. Geen idee wat dat laatste inhoudt, maar ik laat me graag verrassen. De praktijk blijkt in de Albert Cuypstraat te zijn in een oud winkelpand met uitzicht op de marktkramen.
Een stevige man begroet me en al versta ik hem niet, ik begrijp dat ik mijn jas op moet hangen en op de massagebank gaan liggen. Er ligt een groot verkreukeld strandlaken op met een afbeelding van een haai met zijn bek wijd open en een school vissen die daarin dreigt te zwemmen. Ik wil vragen of hij wel schoon is, maar verwacht niet dat mijn vraag begrepen zal worden en probeer hier maar niet verder over na te denken.
De bank staat dicht bij het raam, te kijk voor iedereen die langsloopt. ‘Gelukkig hoefde ik alleen mijn schoenen uit te trekken’, denk ik nog voor ik mijn ogen sluit om niet te hoeven zien wat er allemaal om me heen gebeurt. De man raadt me aan te ontspannen, drukt op een knop en twee grote ronde kokers bewegen langzaam vanaf mijn enkels via mijn rug naar mijn nek en weer terug.
Ik geloof niet dat ik het prettig vind, het doet me denken aan de wringer die mijn moeder vroeger gebruikte toen er nog geen centrifuges waren. Even overweeg ik te vragen om het bed stil te zetten, maar besluit de tijd uit te liggen en mijn lijf zelf maar te laten bepalen of het fijn is.
In de ruimte ernaast komen geluiden alsof er een bokswedstrijd wordt gehouden. Even later gaat de winkeldeur open en hakken lopen langs het bed. Er volgt een gesprek tussen de man en deze vrouw. Ik probeer er niet naar te luisteren. Een toilet wordt doorgetrokken, een nieuwe afspraak gemaakt en de vrouw vertrekt weer.
De telefoon gaat en de man begint op luide toon een gesprek met iemand met wie hij ruzie heeft, zo klinkt het. Ik vraag of het misschien wat zachter kan, maar hij hoort me niet. Eindelijk is het gesprek afgelopen en de man loopt naar buiten. Een koude lucht stroomt de ruimte binnen en uit mijn ooghoek zie ik dat hij de deur open heeft laten staan. Ik maak van de gelegenheid gebruik om even om me heen te kijken en zie op de muur een papier hangen met de tekst ‘U geniet meer van de massage indien u niet praat’.
Eindelijk stopt de bank en de man komt weer naar binnen, wijst naar een grote stoel waar ik in moet gaan zitten en komt met een teiltje met water waar een theezakje in drijft. Daar moeten mijn voeten in, zo wijst hij. Na een minuut of tien komt hij tegenover mij zitten, haalt tergend langzaam voet voor voet uit het water, droogt ze af terwijl hij ongeïnteresseerd naar buiten kijkt. Hij begint vervolgens zo hard onder mijn voet te drukken dat ik hem verschrikt heel snel terugtrek.
‘Niet doen’, roep ik boos en mocht hij dat niet verstaan hebben, dan heeft hij uit mijn gezichtsuitdrukking wel begrepen dat ik dit als heel onprettig ervaar. Iets rustiger nu masseert hij voet voor voet, waarbij hij via mijn kuiten richting mijn knieën kneedt. Voor alle zekerheid leg ik mijn handen op mijn bovenbenen. Het zijn mijn nieren en mijn lever, zo begrijp ik uit zijn uitleg over de staat van mijn organen en hij raadt een speciale Chinese thee aan. Aangezien ik uit bloed- en urineonderzoek weet dat ik daar geen problemen heb, bedank ik ervoor.
Na een minuut of tien is hij klaar en ik ben teleurgesteld. Ik heb hele fijne ervaringen met Chinese voetenmassages. Vervolgens moet ik nog tien minuten op een matje met noppen gaan staan met mijn gezicht naar de muur. Pal voor mijn gezicht hangt een folder met aanbevelingen en een prijsopgave. Na een paar minuten heb ik er wel genoeg van, maar als ik van het matje af wil stappen, krijg ik kort ‘nee, niet klaar’ te horen en ik blijf verbouwereerd staan tot de man aangeeft dat het zover is.
Ik mag mijn sokken en schoenen weer aantrekken, trek mijn jas aan, groet de man en bedank hem. ‘Het was wel heel rumoerig en onrustig’, zeg ik er achteraan. Uitgebreid krijg ik een verklarend en waarschijnlijk verontschuldigend antwoord, maar ik kan er weinig uit opmaken. Ik vraag maar niet om verdere uitleg.
Ik heb trek gekregen en loop bij eetcafé ‘Moos’ naar binnen. Ik bestel koffie en een broodje warm vlees bij een donkere jongen met een prachtig Jordanees accent. Met Guus Meeuwis en Jan Smit op de achtergrond geniet ik na van deze bijzondere ervaring.
Volgende week een massage in Hoorn, ik kan niet wachten.
